My Volvotje and Me

Na een paar dagen administratief en chillend (ik begin te begrijpen wat het betekent en hoe het werkt alsook de weldaad ervan te proeven) te zijn bezig geweest, vatte ik de moed op om verder te gaan, mede aangespoord door de gedachte dat Marije binnen een aantal dagen op vliegveld Damascus zou aankomen.

Amman heeft beperkte aantrekkelijkheden, voorzover ik heb kunnen zien. Lekker eten is er goed mogelijk en de meeste dingen die de reiziger nodig heeft zijn er voor handen. Voor mij was het belangrijkste wel het weerzien van de Volvo die over land was vervoerd vanaf Dammam. Pico bello zag ie er uit na een uitgebreide wasbeurt: klaar voor de volgende fase. Papieren in orde gemaakt.

Maar bijna even belangrijk: het vinden van de juiste adaptor voor de stekker. Ze hebben bijna hetzelde als NL, maar de dikke rand-aarde stekker past er niet in (wel de Nokia oplader, bv).

Zoevend in het Volvotje ga ik naar het noorden, maar als ik een beek zie stromen onder een brug, dan moet ik van de weg af om het te checken en zo volg ik een kabbelende vrij brede beek een aantal kilometers. In Jordanie lijkt dat een wonder en ik besluit daar heerlijk rustig te gaan picnicen (very nice). De dag is al een eind heen tegen de tijd dat ik vertrek en zo ben ik genoopt in Irbid een onderkomen te zoeken. Op advies van de lonely planet bel ik Al-Joude hotel en ze hebben plaats. Goeie kamer, lekkere plek, aardige mensen en ze hebben ook een heerlijke iftar met dingen die ik nog nooit eerder heb gegeten. Ik kan geen aansluiting krijgen op hun wireless internet en word door de eigenaar verwezen naar een hulpvaardige winkel waar binnen de kortste keren het Pctje geschikt wordt gemaakt voor deze lange reis. Sindsdien heb ik vaak anschluss. Kan ik die open aansluitingen vertrouwen? Het moet maar.

Tegen de ochtend word ik gewekt door het ruisen van een gulle regenbui: de beek verklaard.

Ik sta op en ga naar UmmQais (oom Kees) ook wel bekend als Gadara. Een prachtige hoog gelegen plek met uitzicht over de jordaan vallei en in de verte kan ik ook het meer van Gallilea (Tiberias) zien liggen.

Ik maak een plannetje om ooit eens van de andere kant terug te kijken naar alle plaatsen van waaruit ik Israel heb bekeken. Vanuit Jordanie is het geen verboden gebied en je kunt radio israel luid en duidelijk opvangen: eindelijk een beetje klassieke muziek.... het blijkt een voice-over van een NL programma met Haitink en het KCO. Debussy’s La Mer o.a.

En dan de site zelf. Niet de allerbelangwekkendste, maar het heeft een paar toppers voor mij in petto. Twee heel zacht gekleurde mozaieken met geometrische motieven. Beetje losjes gedaan. Lijnen niet recht en symmetrie imperfect. Ze staan in de open lucht onder een afdakje. Als ik denk klaar te zijn met de site, merk ik in de verte een hele groep mensen op: het blijkt een groep arbeiders te zijn die onder leiding van een groepje archeologen (m/v) druk bezig zijn met het afgraven van een gedeelte van de site die een paar honderd meter van het thans bekende gedeelte liggen. Ik breng een paar uur door bij dit werk en het gebied eromheen. Ik leer het landschap anders te zien en weet nu dat er hele stukken zijn waar “iets” onder bregraven ligt te wachten..... Ze zijn goed georganiseerd en hebben zeker 50 mensen aan het werk die voorzichtig graven, borstelen, sorteren, zeven en het overtollige materiaal afstorten.

Dan besluit ik Jordanie te verlaten en zo gauw mogelijk naar Bosra te gaan met zijn unieke en vrijstaande amphitheater (niet in een heuvel ingebouwd), waaromheen een citadel is gebouwd. Het veiligste theater ter wereld – mocht je daar naar op zoek zijn – met perfecte akoestiek. Het voelt nogsteeds sneu dat ik 12 jaar geleden de uitvoering van Dido & Aeneas moest missen. Maar nu wilde ik vooral van daaruit Qanawat, Sweida en Shahba uitgebreid bekijken vooral om die prachtige mozaieken weer te zien. Ze zijn nog even prachtig en worden goed beschermd tegen de elementen, hoewel het museum in Sweida ernstig last begint te krijgen van water overlast en optrekkend vocht, is de mozaieken zaal nog OK. Zou er een methode te bedenken zijn om ze schoon te maken en het verdoffende effect van kalk(?) aanslag te verwijderen?

In Damascus vind ik uiteindelijk op mij gevoel de weg naar het hotel, maar er zijn straten verdwenen en hier en daar wekt eenrichtingsverkeer verwarring. Veel is hetzelfde gebleven, maar ook hier meer verkeersdruk en zomaar even ergens naartoe rijden is geen goed idee. Als je eenmaal de pijs structuur van de taxis een beetje door hebt werkt dat goed en verder kun je eindeloos lopen indeze stad. Lekker warm, niet heet. Aardige mensen oha, maar er zijn ook wat rare ideen over wat buitenlanders wellicht bereid zijn te betalen. Een heel aardig schoenpoetsertje vroeg 8 euro en werd kwaad toen ik dat weigerde te betalen.Waarom ik daar nou weer kwaad om werd begrijp ik zelf niet.

Een reden om eindeloos rond te dolen is het feit dat de ATMs mijn bankpasje weigeren, of althans geen geld aan mij afgeven. Uiteindelijk weet ik er twee te vinden die het wel doen: Fransi – Saudi Bank en Islamic International Bank, maar de banken waar de naam Syrie in voorkomt doen het geen van alle. Buiten Damsacus zijn er ueberhaupt weinig geldmachines en dus loop ik een paar dagen de deur plat bij voornoemde banken om elke keer tot vier maal toe geld op te nemen en dan nog is het maar 150 euro. Hoeveel heb ik nodig? Marije belooft extra euros mee te brengen, zodat we desnodig kunnen wisselen. Het blijkt dat de hotelletjes en restaurants allemaal in contanten betaald willen worden. Kwa munteenheid is men flexibel.

De auto, smeeeeeerig na de regenbui in Jordanie wordt voorgesopt, ingeschuimd, afgespoten en ook van onderen schoongemaakt. Handwerk, zoals aanbevolen in het Volvo boekje (sic).

En ik ben nog niet eens begonnen aan de komst van Marije op Dinsdag 30 September........