Oorlog en vrede
Door: Pieter
Blijf op de hoogte en volg Pieter
13 November 2008 | Turkije, Istanbul
In Instanbul bestel ik een hotel met wat meer luxe en tierlantijnen voor ons heel korte week-endje samen. Bij aankomst midden in de nacht blijkt onder hetzelfde dak een pub met disco muziek. Je weet wel van die dof dreunende monotone repeteer ritmes die op automatische piloot worden gezet. In mijn boekje verliest dit hotel onmiddelijk twee sterren. Met enige stemverheffing en herhalen van vragen lukt het toch om in te checken en ik laat onmiddelijk weten dat het verblijf in dit hotel wordt ingekort tot een nacht. Op de derde verdieping hoor ik nog de bonkende montonie van het slagwerk, en zolang ik die toesta mijn ergernis te voeden, slaapik niet. Na een halfuurtje zet ik de knop om met de belofte morgen iets echt leuks te vinden, cout que cout. En zo komt alles toch nog goed, voor Anneke arriveert.
Ik realisser mij dat ik een grote fout heb gemaakt in mijn leven: ik heb gewacht tot mijn 60e om Istanbul te zien, ruiken, horen, voelen, ervaren. Dit is een stad om te zijn, om in rond te dwalen, je eigen te maken. Het overdondert me en samen met het vooruitzicht Anneke die avond te zien, loop ik rond in een emotionele waas.
De verzameling in het archeologisch museum is ongelooflijk. Heel wat stukken die 100% gaaf zijn met neuzen en andere uitstekende delen in uitstekende staat. Van alles het beste. De beschrijvingen zijn goed, zij het niet in zoveel detail als in Antalya. De 1400 jaar oude Aya Sofia is vooral heel groot en imposant, maar het heeft veel geleden van het religieus stuivertje wisselen. De eerste paar eeuwen bijzantijnse kathedraal, vervolgens een aantal eeuwen moskee toen weer een paar eeuwen christelijk en vanaf 1453 moskee tot het door de Turkse republiek werd genaast en tot museum verklaard. Maar de blauwe moskee is als moskee ontworpen en als zodanig een architectonisch meesterwerk. Hoewel niet zo enorm van afmetigen als de Aya Sofia, is het een imposant gebouw van wereld formaat. Die twee staan een paar honderd meter bij elkaar vandaan met een park ertussen waar het druk is met mensen waarvan de helft buitenlander is, maar de andere helft is gewoon op bezoek in eigen land.
We hebben een heerlijk week-endje samen en het afscheid valt weer onverwacht zwaar.
Terug naar Dalaman en met het volvotje weer serieus op pad, deze keer naar Selcuk, het plaatsje vlakbij de ruines van Efeze. Pension Homeros blijkt een hele goede aanrader van Wenneke & Tom. Moeke zwaait er de pollepel en nodigt me uit voor de borrel om 5.30, gevolgd door eten wat haar pot schaft. Een makkelijk wijntje dat de tongen van de gasten helpt losmaken, gevolgd door gezellig eten met z’n allen. Het verblijf wordt daardoor een bron van informatie voor alle gasten en ook een heel gezellig gebeuren.
Alle resigidsen zijn vol lof over Efeze en terecht. Dat maakt dat ik er veel van verwacht, zonder te weten hoe ik het me moet voorstellen. Het blijkt dat Efeze anders is dan alle andere sites en ik had even tijd nodig om het tot me te laten doordringen. Een straat van marmer en veel verhalen. Erg druk bezocht door groepen toeristen waarvan de gidsen in alle talen dezelfde verhalen vertellen. Efeze lag aan een beschutte baai, die als natuurlijke haven aan de basis lag van haar welvaart, maar vanuit de bergen brachten de rivieren veel slib naar zee en zo ligt Efeze nu 6 km van zee af. Wellicht, als de zeespiegel stijgt komt het toch weer (tijdelijk) aan zee te liggen. De welvarende burgers woonden in een villa wijk en die wijk is destijds tijdens een aardbeving bedolven onder haar eigen puin. In de byzantijnse tijd heeft men daar weer een wijk bovenop gebouwd waar ambachtslieden hun werplaatsen hadden. Archeologen van een Oostenrijkse universiteit hebben het voortouw genomen bij het opgraven van de resten van de oude villawijk en zo kwam prachtig stuucwerk met frescos tevoorschijn en marmeren wanden & vloeren in fraaie patronen en mozaiek vloeren etc. Om deze vondsten te beschermen is er een high-tech buizen contsructie overheen gezet met een dak en lamellen wanden waardoor het licht gefilterd binnenkomt en de regen buiten blijft. Er is een wandel pad gemaakt van glas zodat je erdoorheen kunt lopen en omdat de tour groepen dit stuk overslaan kon ik het op mijn gemak bekijken.
In Selcuk bezoek ik ook even de site waar een gigantische byzantijnse kathedraal heeft gestaan, die was gebouwd op het graf van de apostel Johannes, die zich in Efeze heeft gevestigd, vermoedelijk, samen met Maria de moeder van Jezus. Van de gigantische en destijds wereld beroemde tempel van Artemis is ook vrijwel niets over. Veel van de stenen van die twee bouwwerken zijn verwerkt in latere bouwsels die waarschijnlijk aan een andere wijze van godsverering waren gewijd..... zo ging dat en zo gaat dat kennelijk nog.
Na Efeze spoed ik mij naar Pergamon, maar het bevalt me daar niet en ik besluit gauw door te rijden naar Cannakele dat aan de Dardanellen ligt, het nauwe water dat de verbinding vormt tussen de Egeische zee en de zee van Marmara (die op haar beurt via de Bosporus bij Istanboel in verbinding staat met de Zwarte zee). Aan de overkant ligt de landengte van Gallipoli waar in de 1e Wereldoorlog heftig is gevochten door de Turken tegen de geallieerden (Engelsen, Fransen, Asutraliers, Nieuw Zeelanders en een kleine groep Indiers). Vanuit de geallieerde optiek een schrijnende campagne van de gemiste kansen, maar voor de Turken een grandioze overwinning. Zij stonden onder leiding van kolonel Mustapha Kamal, die heel behendig en op cruciale momenten doortatsend besliste. Ook aan turkse kant vloeide erg veel bloed, maar het resulteerde in de overwinning waardoor Kamal tot nationale held werd en uitgroiede tot stichter van de seculiere republiek Turkije. Toen hij het napoleontisch stelsel van achternamen invoerde kreeg hij van het parlement de achternaam Attaturk (vader der trurken). Het schrijnende verhaal van de Dardanellen campagne heb ik ooit eens uitgebreid gelezen en zoals met veel verhalen uit de 1e wereldoorlog, met een gevoel van boosheid en frustratie. Het was daarom interessant om nu die plaatsten te zien waar het allemaal was gebeurd en te begrijpen hoe moeilijk de omstandigheden werden toen de geallieerden eenmaal zich hadden ingegraven, mede door het lastige terrein waar de turken het veld domineerden door hun hoger gelegen posities.
Ik overweeg Troye te bezoeken, maar besluit dat voor een volgende keer te bewaren.
Op naar Istanboel, waar ik per ferryboot vanuit Yelova arriveer. Dan is het 500 meter rijden door Istanboel naar het hotelletje, alwaar in de straat geparkeerd kan worden. Het is 7 November en ik heb een paar dagen om Istanbul verder te verkennen. Op de 11e smorgens arriveert Jessica de Heer, vriendin van Anneke, met wie ik vanaf de 13e veredr reis richting hun huis nabij Varna aan de Zwarte Zee in Bulgarije.
Ik duik onder in de stad en wandel van hot naar her en terug naar hot. Rijd in trams en bussen zonder te weten waarheen ze gaan en als de buurt minder aantrekkelijk wordt stap ik in een andere. De bazaars, de boten, bootjes en vissers langs de oneindige oevers en op de bruggen. Zoete hapjes, zoute hapjes, zure hapjes. Vis, kip en lamsvlees. Musea en nog meer musea, paleizen etc. Boottochtje op de Bosporus. Elke keer als ik afgepeigerd thuiskom besef ik dat ik nog niks heb gezien en dan troost ik mij met het schitterende boek van Pamuk. Hij schrijft over dingen zoals ik mij die zou hebben kunnen herinneren. Hij schrijft over alles, zonder blad voor de mond, haarfijn de nerven van de stad blootleggend, maar zonder oordelend te zijn. De geuren, de kleuren, de mode, de politiek, religie, de waan van de dag en dat alles in de context van een stad die eeuwen lang het centrum was van een wereld, die niet meer is, terwijl de stad tegelijkertijd explosief uitdijt aan beide zijden van de Bosporus (maar eigenlijk telt alleen deze kant), waardoor het karakter van weleer onherroepelijk verloren gaat. Weemoed en liefde, een krachtige combinatie.
Jessica belt me smorgens vroeg uit bed met ietwat ongepaste vrolijkheid, want ze staat voor een gesloten hotel deur en op haar kloppen wordt niet gerageerd. Het komt allemaal goed en zo hebben we twee dagen om nog meer van Istanboel te verkennen en er ondertussen ook nog gezellig over te praten voor we aan de reis naar Bulgarije beginnen.
Musea, en wandelingen en koffie voor Allen die in de beste koffiewinkel van Istanbul gekocht wordt in de kleurrijke egyptische bazaar. Moderne kunst en ook de meest prachtige mozaieken in het Chora museum.
O en dan nog even het museum met de tapijten van honderden jaren oud......
We komen terug, maar nu moeten we even weg.
Ik realisser mij dat ik een grote fout heb gemaakt in mijn leven: ik heb gewacht tot mijn 60e om Istanbul te zien, ruiken, horen, voelen, ervaren. Dit is een stad om te zijn, om in rond te dwalen, je eigen te maken. Het overdondert me en samen met het vooruitzicht Anneke die avond te zien, loop ik rond in een emotionele waas.
De verzameling in het archeologisch museum is ongelooflijk. Heel wat stukken die 100% gaaf zijn met neuzen en andere uitstekende delen in uitstekende staat. Van alles het beste. De beschrijvingen zijn goed, zij het niet in zoveel detail als in Antalya. De 1400 jaar oude Aya Sofia is vooral heel groot en imposant, maar het heeft veel geleden van het religieus stuivertje wisselen. De eerste paar eeuwen bijzantijnse kathedraal, vervolgens een aantal eeuwen moskee toen weer een paar eeuwen christelijk en vanaf 1453 moskee tot het door de Turkse republiek werd genaast en tot museum verklaard. Maar de blauwe moskee is als moskee ontworpen en als zodanig een architectonisch meesterwerk. Hoewel niet zo enorm van afmetigen als de Aya Sofia, is het een imposant gebouw van wereld formaat. Die twee staan een paar honderd meter bij elkaar vandaan met een park ertussen waar het druk is met mensen waarvan de helft buitenlander is, maar de andere helft is gewoon op bezoek in eigen land.
We hebben een heerlijk week-endje samen en het afscheid valt weer onverwacht zwaar.
Terug naar Dalaman en met het volvotje weer serieus op pad, deze keer naar Selcuk, het plaatsje vlakbij de ruines van Efeze. Pension Homeros blijkt een hele goede aanrader van Wenneke & Tom. Moeke zwaait er de pollepel en nodigt me uit voor de borrel om 5.30, gevolgd door eten wat haar pot schaft. Een makkelijk wijntje dat de tongen van de gasten helpt losmaken, gevolgd door gezellig eten met z’n allen. Het verblijf wordt daardoor een bron van informatie voor alle gasten en ook een heel gezellig gebeuren.
Alle resigidsen zijn vol lof over Efeze en terecht. Dat maakt dat ik er veel van verwacht, zonder te weten hoe ik het me moet voorstellen. Het blijkt dat Efeze anders is dan alle andere sites en ik had even tijd nodig om het tot me te laten doordringen. Een straat van marmer en veel verhalen. Erg druk bezocht door groepen toeristen waarvan de gidsen in alle talen dezelfde verhalen vertellen. Efeze lag aan een beschutte baai, die als natuurlijke haven aan de basis lag van haar welvaart, maar vanuit de bergen brachten de rivieren veel slib naar zee en zo ligt Efeze nu 6 km van zee af. Wellicht, als de zeespiegel stijgt komt het toch weer (tijdelijk) aan zee te liggen. De welvarende burgers woonden in een villa wijk en die wijk is destijds tijdens een aardbeving bedolven onder haar eigen puin. In de byzantijnse tijd heeft men daar weer een wijk bovenop gebouwd waar ambachtslieden hun werplaatsen hadden. Archeologen van een Oostenrijkse universiteit hebben het voortouw genomen bij het opgraven van de resten van de oude villawijk en zo kwam prachtig stuucwerk met frescos tevoorschijn en marmeren wanden & vloeren in fraaie patronen en mozaiek vloeren etc. Om deze vondsten te beschermen is er een high-tech buizen contsructie overheen gezet met een dak en lamellen wanden waardoor het licht gefilterd binnenkomt en de regen buiten blijft. Er is een wandel pad gemaakt van glas zodat je erdoorheen kunt lopen en omdat de tour groepen dit stuk overslaan kon ik het op mijn gemak bekijken.
In Selcuk bezoek ik ook even de site waar een gigantische byzantijnse kathedraal heeft gestaan, die was gebouwd op het graf van de apostel Johannes, die zich in Efeze heeft gevestigd, vermoedelijk, samen met Maria de moeder van Jezus. Van de gigantische en destijds wereld beroemde tempel van Artemis is ook vrijwel niets over. Veel van de stenen van die twee bouwwerken zijn verwerkt in latere bouwsels die waarschijnlijk aan een andere wijze van godsverering waren gewijd..... zo ging dat en zo gaat dat kennelijk nog.
Na Efeze spoed ik mij naar Pergamon, maar het bevalt me daar niet en ik besluit gauw door te rijden naar Cannakele dat aan de Dardanellen ligt, het nauwe water dat de verbinding vormt tussen de Egeische zee en de zee van Marmara (die op haar beurt via de Bosporus bij Istanboel in verbinding staat met de Zwarte zee). Aan de overkant ligt de landengte van Gallipoli waar in de 1e Wereldoorlog heftig is gevochten door de Turken tegen de geallieerden (Engelsen, Fransen, Asutraliers, Nieuw Zeelanders en een kleine groep Indiers). Vanuit de geallieerde optiek een schrijnende campagne van de gemiste kansen, maar voor de Turken een grandioze overwinning. Zij stonden onder leiding van kolonel Mustapha Kamal, die heel behendig en op cruciale momenten doortatsend besliste. Ook aan turkse kant vloeide erg veel bloed, maar het resulteerde in de overwinning waardoor Kamal tot nationale held werd en uitgroiede tot stichter van de seculiere republiek Turkije. Toen hij het napoleontisch stelsel van achternamen invoerde kreeg hij van het parlement de achternaam Attaturk (vader der trurken). Het schrijnende verhaal van de Dardanellen campagne heb ik ooit eens uitgebreid gelezen en zoals met veel verhalen uit de 1e wereldoorlog, met een gevoel van boosheid en frustratie. Het was daarom interessant om nu die plaatsten te zien waar het allemaal was gebeurd en te begrijpen hoe moeilijk de omstandigheden werden toen de geallieerden eenmaal zich hadden ingegraven, mede door het lastige terrein waar de turken het veld domineerden door hun hoger gelegen posities.
Ik overweeg Troye te bezoeken, maar besluit dat voor een volgende keer te bewaren.
Op naar Istanboel, waar ik per ferryboot vanuit Yelova arriveer. Dan is het 500 meter rijden door Istanboel naar het hotelletje, alwaar in de straat geparkeerd kan worden. Het is 7 November en ik heb een paar dagen om Istanbul verder te verkennen. Op de 11e smorgens arriveert Jessica de Heer, vriendin van Anneke, met wie ik vanaf de 13e veredr reis richting hun huis nabij Varna aan de Zwarte Zee in Bulgarije.
Ik duik onder in de stad en wandel van hot naar her en terug naar hot. Rijd in trams en bussen zonder te weten waarheen ze gaan en als de buurt minder aantrekkelijk wordt stap ik in een andere. De bazaars, de boten, bootjes en vissers langs de oneindige oevers en op de bruggen. Zoete hapjes, zoute hapjes, zure hapjes. Vis, kip en lamsvlees. Musea en nog meer musea, paleizen etc. Boottochtje op de Bosporus. Elke keer als ik afgepeigerd thuiskom besef ik dat ik nog niks heb gezien en dan troost ik mij met het schitterende boek van Pamuk. Hij schrijft over dingen zoals ik mij die zou hebben kunnen herinneren. Hij schrijft over alles, zonder blad voor de mond, haarfijn de nerven van de stad blootleggend, maar zonder oordelend te zijn. De geuren, de kleuren, de mode, de politiek, religie, de waan van de dag en dat alles in de context van een stad die eeuwen lang het centrum was van een wereld, die niet meer is, terwijl de stad tegelijkertijd explosief uitdijt aan beide zijden van de Bosporus (maar eigenlijk telt alleen deze kant), waardoor het karakter van weleer onherroepelijk verloren gaat. Weemoed en liefde, een krachtige combinatie.
Jessica belt me smorgens vroeg uit bed met ietwat ongepaste vrolijkheid, want ze staat voor een gesloten hotel deur en op haar kloppen wordt niet gerageerd. Het komt allemaal goed en zo hebben we twee dagen om nog meer van Istanboel te verkennen en er ondertussen ook nog gezellig over te praten voor we aan de reis naar Bulgarije beginnen.
Musea, en wandelingen en koffie voor Allen die in de beste koffiewinkel van Istanbul gekocht wordt in de kleurrijke egyptische bazaar. Moderne kunst en ook de meest prachtige mozaieken in het Chora museum.
O en dan nog even het museum met de tapijten van honderden jaren oud......
We komen terug, maar nu moeten we even weg.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
