Olympos - Dalayan- Istanbul- Dalaman
Door: Pieter
Blijf op de hoogte en volg Pieter
06 November 2008 | Turkije, Ankara
Er is een boek getiteld The Lycian way en dat beschrijft een wandelpad door Lycie. Het laatste deel van de wandeling van gisteren was een onderdeel van die route en bij navraag blijkt er ook een pad naar Tekirova te gaan. Volgens de hotel baas is het een zware wandeling van 19km en moet ik er ruim 6 uur voor uittrekken. Vol goede moed ga ik op pad, maar na 4 km blijkt dat de 19 km pas daar beginnen en vervolgens is het even steil 100m stijgen en dan weer afdalen naar zee, dan weer op naar 100 en dan weer neer en zo maar door. De eerste helft is het een smal pad met veel stenen en het is óf lopen óf kijken, maar niet kijken tijdens het lopen. Het pad is goed gemarkeerd in de heuvels, maar in de dalen ertussen, waar het landschap uitwaaiert raak ik een paar keer de weg kwijt en neem mij voor het boek te gaan kopen en nog eens terug te komen voor een wandelvakantie in dit gebied. Het is heel rustig en omdat de dalen eigenlijk niet goed vanuit het binnenland bereikbaar zijn, zijn er geen huizen of hotels. Ik kom slechts een stel wandelaars tegen en dat het heeft opgegeven (dit was hun 5e etappe) en wat vissers en mensen die met hun bootje in een baai hebben aangelegd terwijl ze picnicen aan een strandje. De stilte tussen de massieve bergen is ongewoon en als mijn telefoon gaat schrik ik me een hoedje, maar dan hoor ik de geruststellende stem van Anneke. Veel vogels hoor en zie ik en najaarsbloeiers, zoals roze herfst crocussen en bossen wilde cyclamen met heel kleine bloemetjes in vele schakeringen van roze en zacht lila. De hele kust is hier begroeid met dennebomen, waarvan er vele monumentale vormen hebben en dus behoorlijk oud moeten zijn. Als ik na bijna precies 6 uur wandelen aan het einde van het pad kom, is het nog weer 3km naar de dorpskern, alwaar vervoer terug naar het hotel geregeld kan worden.
Wat ook zo grappig is aan dit hotel Olympos Hotel) is dat de eigenaar en zijn vrouw zelf al het werk doen en dat doen ze heel goed. Ik heb gezien hoe grondig hij de kamer sopte die vrij kwam na een week te zijn bewoond. De staat van onderhoud is goed en het ontbijt is elke dag een klein beetje anders.
Op een van de wandelingen door het bos was er een spoor dat van het pad wegleidde en toen ik het even volgde kwam ik bij het grafje van een peuter die 30 jaar geleden was overleden en dat kennelijk nog geregeld werd verzorgd. Het lag daar zomaar midden in het bos. Prachtig mooi en daardoor welhaast extra pijnlijk.
Boeken die ik onderweg heb gelezen: 1) Bill Bryson over de persoon van Shakespeare. Er is ongelooflijk weinig bekend over de man en Bryson prikt veel mythes door. 2) Een thriller van Goddard, bijzonder wreed is de misdaad die wordt begaan en dat naakt het romantische aspect minder geloofwaardig. 3) Een spannend boek dat zich afspeelt in het hart van de hospitality industrie, maar wat was de titel ook alweer? 4) Kuitenbrouwer: Oubo taal. Nu begrijp ik toch wel beter waarom men (wie ook weer?) mij het ter lezing heeft gegeven, maar realiseer me dat oubollig ook een subjectieve zaak is. Ouderwetsch is niet perse oubollig, maar jolig is wel haast per definitie oubollig. Ik probeer dat te vermijden in mijn schrijven. 5) Richard Templar The rules of Life. Nadenkertjes tussendoor, over Het leven. 6) Judith Herzberg: Het Vrolijkt. Gedichten. Eerder mooi dan vrolijk. 7) Frank Westerman: De graan Republiek. Weer zo’n fraai boek dat gaat over mensen in een bepaald tijdsbestek. In dit geval gaat het over het wel en wee van Noord Oost Groningen in de 20e eeuw, met als centrale figuur Sicco Mansholt, de vader van het nederlandse en vervolgens het europese lanbouw beleid. 8) Khader Abdolah: Het huis van de moskee. In begonnen, samen met Marije. Stukje voorgelezen toen ze zich niet lekker voelde. Laten liggen. Nu moet ik terug naar af en ontvang geen ƒ200. 9) Maar eerst, nu ik in de buurt van kom, begin ik aan het boek Istanbul van Ohran Pamuk.
Onderweg gestopt in Kas, een prachtig dorpje aan alweer een fabelachtige baai en heel gezellig druk met toeristen. Daar is een winkel waar The Lycian Way te krijgen is. Uitverkocht, maar ik word verwezen naar een ander en die heeft het wel. Ook koop ik St. Paul’s Travels dat weer een andere serie wandelingen bevat in een ander gebied.
Een week geleden had ik een e-mail gestuurd aan Barrie Esson, een collega uit Saudi Arabie die een huis heeft in de buurt van Bodrum en een 14 meter zeiljacht waarmee hij geregeld op zee vaart. Hij heeft zo’n werkschema van 28 dagen op en 28 dagen af en zo is hij in een tijdsbestek van 16 jaar van Gibraltar naar Bodrum gevaren. Hij was drie weken op zee geweest en belde me nu op. We spreken af in Göcek waar hij de boot voor de winter gaat stallen. We brengen de avond van mijn 60e verjaardag door met zijn turkse vriendin en een engels stel (Jamie & Liz) van begin 40 dat de wereld aan het rondreizen is. Het is heel interessant om te horen hoe zij leven en hoe het is om je terug te trekken uit de werled van de moordende concurrentie en geheel vrij te zwalken over de wateren. De volgende dag varen we naar een baai waar Barrie en ik een prachtige wandeing maken en s’middags gaan we borrelen op de boot van Jamie & Liz, waar ik ze nog weer uitgebreid uithoor over hoe het was om als laat dertigers hun zakelijke belangen op te geven en van een 12 urige werkdag, 7 dagen per week over te stappen op een schema waar bijna niets meer haast heeft en er maar weinig verplichtingen en geregelde sociale contacten overblijven. Die dag is Anneke jarig. Volgend jaar maken we er weer eens een groot feest van, per slot is 61 zeker een mijlpaal als 60 het al is.
Tussendoor moeten er wat dingen geregeld worden om de overdracht van het nieuwe huis soepel te laten verlopen, maar op de dag zelve (31 Oktober) valt alles keurig op zijn plaats en zo zijn wij nu eigenaars van het belendende perceel. Eerst de slopers erin rn daarna de bouwers en daarna al die spullen die ik in de loop van de jaren in het buitenland heb vergaard, meestal om te voldoen aan een behoefte in een bepaald pand in een bepaald land. Kunnen wij van dat allegaartje weer een gezellig en sfeervol interieur maken dat aansluit bij de sfeer in het bovenhuis? Dat is de uitdaging voor het eerste halfjaar in Amsterdam.
Hoewel ik er steeds meer zin in krijg om aan de slag te gaan, is deze reis een heel goede manier om eerst te leren pensioneren, voor ik mij in allerlei aktiviteiten stort. De pauze tussen de ene wereld en die andere. Elke dag voel ik hoe goed het is en hoe veel aspekten er zitten aan het leren leven zonder de druk van de werkstress. Ik ben optimistisch dat ik het antwoord zal kunnen vinden op de vraag: Wat vond ik zelf echt leuk aan mijn werk en wat deed ik omdat het moest vanwege externe faktoren.
Ik heb een dag nodig om belasting aangiftes e.d. te maken voor de nederlandse fiscus, want die liet drie dagen voor mijn vertrek uit Bahrein weten dat ik al sinds 2005 aangifte had moeten doen en is ongeduldig. Ik heb dit voor mij uitgeschoven en een lichte paniek overvalt me als het lijkt dat ik veel meer informatie nodig heb dan ik inderhaast in een map heb gegooid en uit diverse bronnen heb verkregen (dankje wel, Wenneke). Bij rustig lezen en herlezen blijkt toch dat ik het goed had begrepen en dat ik de zaak kan afhandelen met de informatie die ik heb. De ijzeren logica van het aangifte biljet, die tot oogmerk heeft je in het fiscale keurslijf te persen, maakt het inderdaad makkelijker, vind ik.
Dan heb ik vrijdag 31 oktober om de buurt van Dalaman te verkennen voor ik s’avonds met het vliegtuig naar Istanbul ga voor een heerlijk week-endje met Anneke. Ik ga op aanraden naar Dalyan en dat blijkt een heel pitoresque dorpje te zijn dat aan een riviertje ligt, waar veel restaurantjes en pensionnetjes aan liggen met bloemrijke tuinen en kussenrijke zitjes. Als ik ergens vraag om thee met iets erbij, wordt een hollandse pannekoek aangeboden. Helaas geen frikadellen en vlaamse frietjes. Toch moet ik lachen want het overvalt me. Desondanks is het een leuk plaatsje, omdat al deze schaduwrijke plekjes kleinschalig zijn en van smaak getuigen. Aan het aantal rondvaart bootjes te zien is het in de zomer heel erg druk. Had ik mijzelf hier maar geparkeerd in plaats van een vreselijk hotel in Dalaman dan had ik aan de leus kunnen voldoen: Nog gemakkelijker kunnen we het niet maken, maar wel aangenamer.
Over Istanbul later meer.
Wat ook zo grappig is aan dit hotel Olympos Hotel) is dat de eigenaar en zijn vrouw zelf al het werk doen en dat doen ze heel goed. Ik heb gezien hoe grondig hij de kamer sopte die vrij kwam na een week te zijn bewoond. De staat van onderhoud is goed en het ontbijt is elke dag een klein beetje anders.
Op een van de wandelingen door het bos was er een spoor dat van het pad wegleidde en toen ik het even volgde kwam ik bij het grafje van een peuter die 30 jaar geleden was overleden en dat kennelijk nog geregeld werd verzorgd. Het lag daar zomaar midden in het bos. Prachtig mooi en daardoor welhaast extra pijnlijk.
Boeken die ik onderweg heb gelezen: 1) Bill Bryson over de persoon van Shakespeare. Er is ongelooflijk weinig bekend over de man en Bryson prikt veel mythes door. 2) Een thriller van Goddard, bijzonder wreed is de misdaad die wordt begaan en dat naakt het romantische aspect minder geloofwaardig. 3) Een spannend boek dat zich afspeelt in het hart van de hospitality industrie, maar wat was de titel ook alweer? 4) Kuitenbrouwer: Oubo taal. Nu begrijp ik toch wel beter waarom men (wie ook weer?) mij het ter lezing heeft gegeven, maar realiseer me dat oubollig ook een subjectieve zaak is. Ouderwetsch is niet perse oubollig, maar jolig is wel haast per definitie oubollig. Ik probeer dat te vermijden in mijn schrijven. 5) Richard Templar The rules of Life. Nadenkertjes tussendoor, over Het leven. 6) Judith Herzberg: Het Vrolijkt. Gedichten. Eerder mooi dan vrolijk. 7) Frank Westerman: De graan Republiek. Weer zo’n fraai boek dat gaat over mensen in een bepaald tijdsbestek. In dit geval gaat het over het wel en wee van Noord Oost Groningen in de 20e eeuw, met als centrale figuur Sicco Mansholt, de vader van het nederlandse en vervolgens het europese lanbouw beleid. 8) Khader Abdolah: Het huis van de moskee. In begonnen, samen met Marije. Stukje voorgelezen toen ze zich niet lekker voelde. Laten liggen. Nu moet ik terug naar af en ontvang geen ƒ200. 9) Maar eerst, nu ik in de buurt van kom, begin ik aan het boek Istanbul van Ohran Pamuk.
Onderweg gestopt in Kas, een prachtig dorpje aan alweer een fabelachtige baai en heel gezellig druk met toeristen. Daar is een winkel waar The Lycian Way te krijgen is. Uitverkocht, maar ik word verwezen naar een ander en die heeft het wel. Ook koop ik St. Paul’s Travels dat weer een andere serie wandelingen bevat in een ander gebied.
Een week geleden had ik een e-mail gestuurd aan Barrie Esson, een collega uit Saudi Arabie die een huis heeft in de buurt van Bodrum en een 14 meter zeiljacht waarmee hij geregeld op zee vaart. Hij heeft zo’n werkschema van 28 dagen op en 28 dagen af en zo is hij in een tijdsbestek van 16 jaar van Gibraltar naar Bodrum gevaren. Hij was drie weken op zee geweest en belde me nu op. We spreken af in Göcek waar hij de boot voor de winter gaat stallen. We brengen de avond van mijn 60e verjaardag door met zijn turkse vriendin en een engels stel (Jamie & Liz) van begin 40 dat de wereld aan het rondreizen is. Het is heel interessant om te horen hoe zij leven en hoe het is om je terug te trekken uit de werled van de moordende concurrentie en geheel vrij te zwalken over de wateren. De volgende dag varen we naar een baai waar Barrie en ik een prachtige wandeing maken en s’middags gaan we borrelen op de boot van Jamie & Liz, waar ik ze nog weer uitgebreid uithoor over hoe het was om als laat dertigers hun zakelijke belangen op te geven en van een 12 urige werkdag, 7 dagen per week over te stappen op een schema waar bijna niets meer haast heeft en er maar weinig verplichtingen en geregelde sociale contacten overblijven. Die dag is Anneke jarig. Volgend jaar maken we er weer eens een groot feest van, per slot is 61 zeker een mijlpaal als 60 het al is.
Tussendoor moeten er wat dingen geregeld worden om de overdracht van het nieuwe huis soepel te laten verlopen, maar op de dag zelve (31 Oktober) valt alles keurig op zijn plaats en zo zijn wij nu eigenaars van het belendende perceel. Eerst de slopers erin rn daarna de bouwers en daarna al die spullen die ik in de loop van de jaren in het buitenland heb vergaard, meestal om te voldoen aan een behoefte in een bepaald pand in een bepaald land. Kunnen wij van dat allegaartje weer een gezellig en sfeervol interieur maken dat aansluit bij de sfeer in het bovenhuis? Dat is de uitdaging voor het eerste halfjaar in Amsterdam.
Hoewel ik er steeds meer zin in krijg om aan de slag te gaan, is deze reis een heel goede manier om eerst te leren pensioneren, voor ik mij in allerlei aktiviteiten stort. De pauze tussen de ene wereld en die andere. Elke dag voel ik hoe goed het is en hoe veel aspekten er zitten aan het leren leven zonder de druk van de werkstress. Ik ben optimistisch dat ik het antwoord zal kunnen vinden op de vraag: Wat vond ik zelf echt leuk aan mijn werk en wat deed ik omdat het moest vanwege externe faktoren.
Ik heb een dag nodig om belasting aangiftes e.d. te maken voor de nederlandse fiscus, want die liet drie dagen voor mijn vertrek uit Bahrein weten dat ik al sinds 2005 aangifte had moeten doen en is ongeduldig. Ik heb dit voor mij uitgeschoven en een lichte paniek overvalt me als het lijkt dat ik veel meer informatie nodig heb dan ik inderhaast in een map heb gegooid en uit diverse bronnen heb verkregen (dankje wel, Wenneke). Bij rustig lezen en herlezen blijkt toch dat ik het goed had begrepen en dat ik de zaak kan afhandelen met de informatie die ik heb. De ijzeren logica van het aangifte biljet, die tot oogmerk heeft je in het fiscale keurslijf te persen, maakt het inderdaad makkelijker, vind ik.
Dan heb ik vrijdag 31 oktober om de buurt van Dalaman te verkennen voor ik s’avonds met het vliegtuig naar Istanbul ga voor een heerlijk week-endje met Anneke. Ik ga op aanraden naar Dalyan en dat blijkt een heel pitoresque dorpje te zijn dat aan een riviertje ligt, waar veel restaurantjes en pensionnetjes aan liggen met bloemrijke tuinen en kussenrijke zitjes. Als ik ergens vraag om thee met iets erbij, wordt een hollandse pannekoek aangeboden. Helaas geen frikadellen en vlaamse frietjes. Toch moet ik lachen want het overvalt me. Desondanks is het een leuk plaatsje, omdat al deze schaduwrijke plekjes kleinschalig zijn en van smaak getuigen. Aan het aantal rondvaart bootjes te zien is het in de zomer heel erg druk. Had ik mijzelf hier maar geparkeerd in plaats van een vreselijk hotel in Dalaman dan had ik aan de leus kunnen voldoen: Nog gemakkelijker kunnen we het niet maken, maar wel aangenamer.
Over Istanbul later meer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
