Sint Nicolaasga

Onderweg zie ik allemaal natuursteenbewerkers, die de steen zagen en polijsten en omdat we geinteresseerd zijn in natuursteen voor de badkamer, ga ik eens kijken en navragen. Wie weet kan ik wat naar NL laten sturen, maar daar is geen sprake van als blijkt dat we ons niet eens over de esentailia kunnen verstaan door het ontbreken van een gemeenschappelijk gesproken taal. Toch leuk om te zien. Het blijkt dat de steen niet alleen uit de omgeving komt, maar ook uit verre oorden als Brazilie en India. Er is niet zoveel veranderd, sinds Zenobia graniet uit Assuan liet aanrukken voor de 16 zuilen van de tetrapylon in Palmyra.

Het plan is om even naar Termessos te gaan en daarna een paar uur door te brengen in het museum in Antalya alvorens naar Olympos door te rijden om wat te gaan bergwandelen. Termessos is een prachtig gelegen site, hoog in de bergen met een theater dat een scherp gesneden dal inkijkt met uitzicht tot aan de zee (20 km verder en 600 meter lager). Het is een fijne wandeling en het verhaal van de termessieten is interessant. Ze wisten hun onafhankelijkheid te behouden tegen Alexander de Grote en dat is te zien aan de eigen culturele bouwstijl en in de gewoontes van begraven in grote sarcofagen die her en der in het bos zijn neergezet. Het is duidelijk dat Rome wel heel machtig was en er moesten concessies worden gedaan, maar het feit dat Termessos de kant van Rome had gekozen in een oorlog tegen ik weet niet meer wie, verzekerde hen van een voortgaande onafhankelijkheid volgens het finse model. Ook hier moest het water van verre worden aangevoerd en de ondergrondse reservoirs waren omvangrijke waterwerken waarvan de hollander in mij kan genieten. Denkend aan Turkije zie ik smalle aquaducten vaag door oneindig bergland gaan (vrij naar Marsman)

De bananen die we eerder hadden gekocht zijn nu echt rijp en de auto geurt ernaar. Lunch met een broodje bananen en veel water.

Naar Antalya en het museum is gauw gevonden, maar niet snel doorlopen. Er is een uitgebreide kollektie goden beelden van het grieks – romeinse pantheon en verscheidene keizers als ook sarcofagen, en een grote kollektie beelden uit het theater van Perge (maar ik kan me nu ook voosrtellen hoe fantastisch het theater van Aspendos er moet hebben uitgezien). Het begint met een uitgebreide beschrijving van de vondsten uit de drie stenen- en het brons tijdperk die vooral zijn gedaan in een grot in de heuvels ten noorden van Antalya. Overal wordt uitgebreid uitleg bij gegeven, bv over de beelden van de goden, waar & wanneer gevonden, wie het voorstelt, wat de mythen en legenden van die godheid zijn en wat wordt uitgebeeld. Het is een uitstekend museum en ik wil uitgebreid de tijd te nemen om alles te lezen, maar het museum gaat dicht voor ik klaar ben en ik besluit om in Antalya te blijven, liefst in de oude stad. Met de auto is dat lastig en ik settle voor een modern hotel aan de rand van de ouse stad met uitzicht op zee (9e verdieping), waar allemaal groepen norse Israelis en jaknikkende Japanners blijken te zitten.

’savonds slenter ik door de oude stad die autovrij is gemaakt en waar veel is gadaan aan restauratie. Het is mooi, maar heeft ook last van wat ik maar noem, het Bronkhorst effect, waar alle boerderijen tot monument zijn verheven en die nu in gebruik zijn als restaurant of atelier of boetiek. Door het veranderen van de functie is alleen de schil behouden, maar het hart is er uit en de sfeer van het boerendorp is om hals gebracht. Zo ook hier en ik vraag me af wat je zou kunnen doen om het levendiger te maken. Ik loop tot aan de cliff waar een restaurantje met fantastisch uitzicht over de baai. Heerlijke salade van gerookte aubergine en een stoofpotje van de meest verrukkelijke garnalen.

Als Anneke mij belt hoor ik dat de papieren voor het transport van de Diezestraat 23 – 1 hoog, op internet te bezichtigen zijn en ik besluit een extra nacht in Antalya te blijven om de stukken door te nemen en het bezoek aan het museum af te maken plus nog weer een gezellige avond in de stad. Het wordt een goeie dag.

In Bahrein dronk ik haast nooit alcohol als ik alleen was. Als ik op vakantie was dronk ik elke dag, meestal wijn. Nu heb ik de gewoonte om elke avond een biertje te drinken van het merk Efes (volgens Robero is het van Heineken). Vooral het tapbier is goed. Maar ik heb iets tegen alcohol en gewoontevorming.

De tweede avond in Antalya ga ik weer de oude stad in, maar ik ga naar Pansiyon Perla waar ze een mooie tuin moeten hebben en goed eten. Het is inderdaad een mooie ommuurde tuin en daar zitten een man en een aantrekkelijke vrouw, beide van mijn leeftijd, luidruchtig en incoherent te praten en als ik langs hun tafel loop word ik joviaal door hem begroet en moet er gehandenschud worden (zou het hier ook zo toegaan als in Saimbeyli?). Ik ga even bij ze zitten en dan blijkt dat ze 10 jaar geleden gescheiden zijn en eens in het halfjaar een avondje samen doorbrengen waarop hij haar steevast weer ten huwelijk vraagt. Hij heeft een nieuwe vrouw van 30, maar eigenlijk en kennelijk is ie nog verkikkerd op zijn ex, die trouwens ook niet van hem kan afblijven. Toch zegt ze elke keer nee. Dan blijkt dat zij Perla heet en de tent runt...... zou moeten runnen....... maar vanavond even niet. Ik eet een voorafje en drink een biertje, dan trek ik mij discreet terug, mijmerend over soap, romantiek in aktie etc. Etc. Het hoofdgerecht geniet ik weer op dat terrasje over de baai, maar domgenoeg bestel ik niet weer die heerlijke garnaaltjes.

Volgens het nieuwe plan rijd ik even naar Myra en dan terug naar Olympos. Het oude Myra heeft een mooi theater en de versieringen daarvan hebben erg veel mooie masker-beelden. Er zijn ook in de rots uitgehouwen graven a la Petra, maar minder spectaculair. In het nieuwere gedeelte is de bijzantijnse St Nicolaas basiliek die bijna net zo kaal en leeg is als de ruines. Maar er is een sarcofaag met op het deksel een gedecapiteerd beeld van een in gewaad gehuld persoon van onduidelijke kunne in zijligging, waarvan wordt beweerd dat het de goed heiligman zelf is. Oplettende lezertjes, zijnde de echte ware gelovigen, weten wel beter en sturen hun brieven gewoon naar Madrid. Veel russische toeristen nemen even tijd om orthodoxe kruisen te slaan en sommigen bidden zelfs.

De weg slingert langs de kust en het volvotje is hier op z’n best. Ik geniet van het rijden an sich, maar stop af en toe om ook de fantastische vergezichten niet te missen. Ik rijd terug en neem de teleferique naar de top van de Olympos (2365m). Koud. Mooi.

Ik ben in Cirali bij Olympos op 60 km ten zuiden van Antalya in een eenvoudig maar smaakvol pensionnetje (Olympos Yavuz Hotel) in de tuin met granaatappelstruiken, palmen, een prieel waarin ontbijt werd geserveerd en de kippen lopen om me heen. Het ligt op een kleine twee minuten lopen van een rustig strand waar wat vistentjes zijn. Het ligt in een natuurgebied en grote hotels mogen hier niet bouwen waardoor het een beetje lijkt op Schiermonnikoog in de jaren 60. In het seizoen broeden hier schildpadden die dus bescherming behoeven.

Gisteravond ben ik gaan wandelen naar de Chimaera (naar een griekse mythologisch monster dat vuur spuwde), een gebied in de bergen waar op verscheidene plaatsen kleine hoeveelheden gas opborrellen uit de grond en die al duizenden jaren branden. Destijds was het een baken voor de schepen en de kleinzoon van Syssifus zou het monster hebben gedood door op peagssus gezeten, gesmolten lood in zijn bek te gieten, vuur met vuur bestrijdende.

Het blijkt dat ik buiten telefoonbereik ben, maar ik kan hier wel draadloos internetten.

Ik heb een routebeschrijving voor een leuke wandeling naar Ulupinar, alwaar een restaurant waarvan de tafeltjes in het stromende water van de rivier staan en waar je vooral verse forel kunt eten die je iets verderop ook nog zelf mag vissen. Maar voor ik er ben kom ik een groep duitsers tegen die ook denken dat ze naar Ulupinar lopen maar dan in de richting waar ik net vandaan kom. Zij weten het niet precies, maar als ik doorloop zal ik Waldemar tegen komen en die weet hoe het zit. Ik ga verder, maar geen Waldemar, dus ga ik terug naar de duitsers en we zijn het erover eens dat ik verdwaald ben, maar de kudde duitsers is bovendien herderloos. Ik lees mijn beschrijving nog eens goed door en begrijp wat ik fout heb gedaan en dat vertel ik aan de duisters, die me maar half geloven en die ik vervolgens delibererend achterlaat. Het wordt forel met sla, frietjes versgebakken arabisch brood en een grote fles water. Heerlijk en de 15% bedieningsgeld komt uit op een euro...... dacht ik ook. Daarna naar een zadelplunt waar ik aan de ene kant een prachtig uitzicht heb op de Olympos en aan de andere kant lokt de superblauwe midellandse zee. Ik kies voor het laatste (350 m dalen vs 2000 m stijgen). De afdaling valt niet mee, met veel losse steenslag op steile hellingen, maar als ik aan het kiezelstrand sta, moet ik nog 3 km ploegen en dat valt ook niet mee. Wat een heerlijk dagje. Ik voel me gezond en oersterk en vind dat ik het geweldig heb getroffen. Vanavond eet ik alleen sla bij mijn biertje.

Onderweg was er een klein stukje asfaltweg waar ik bijna werd overreden door een vrouw met een mobieltje aan haar oor. Zou dat een geruststelling zijn voor de nabestaanden als ze wisten dat het laatste wat ik aanschouwde dan tenminste een prachtig mooie vrouw was? Pas later bedacht ik me dat ze mobiel aan het bellen was, terwijl ik buiten bereik ben. Dat zou pas echt sneu zijn voor de nabestaanden. Als ik aan het eind van de dag mijn NL mobiele uit het volvotje vis en hem aanzet, doet ie het gewoon. Heb ik zeker het verkeerde merk turkse sim kaart gekocht, of anders gezegd: how turkish is vodafone?