Antiochus I Epiphanes
Door: Pieter
Blijf op de hoogte en volg Pieter
14 Oktober 2008 | Turkije, Kayseri
Kassab blijkt een slaperig grenspostje te zijn waar alles gemoedelijk toegaat en iedereen even vriendelijk en behulpzaam is en na een klein uur sta ik in Turkije en als ik wil wegrijden staat er een vriendelijke man te kijken met een blik van: “en ik dan?”. Tja, hoe had ik deze vriendelijke ronde man over het hoofd kunnen zien? Natuurlijk moet hij in het volgende dorp zijn en vanzelfsprekend dat hij met mij mee moet, want in het afgelopen uur is er slechts een auto de grens gepasseerd en dat was een afgeladen taxi.
Ineens ben ik in een ander land. Ik versta geen woord en ik begrijp geen enkele tekst en niemand lijkt engels te spreken, maar op cruciale momenten is er toch ineens iemand die een beetje frans of duits of engels kan en zo niet dan eet ik maar wat zij denken dat ik besteld heb. Gelukkig is het woord yoghurt duidelijk. Yoghurt die herinneringen oproept aan de ochtend dat ik in het City hotel in Buenos Aires mij bewust werd van hoe lekker yoghurt is. Zulke yoghurt is hier rijkelijk voor handen. Wij spreken van maart 1957. Het kwam uit een bruin flesje en was brokkelig en zuur. Als ik er een heel klein beetje suiker op deed (zonder roeren) dan gaf het een prikkend gevoel op mijn tong en de zuurte was net precies exact goed. Daarna brak mond en klauwzeer uit onder het argentijnse vee en mochten we alleen nog maar thuis gemaakte youghurt eten en dat was lang niet zo lekker. Later in Nederland is men gaan homgeniseren en werd de yoghurt glad en romig en minder zuur en zonder die prikkeling.
Het land is onmiddelijk anders. Het is veel netter. Er zijn stoepen. De wegen zijn goed en het verkeer heel licht. Alles kan gepind worden, er is Shell benzine voorhanden en het voelt allemaal veel dichterbij huis. Europeser, maar dan wel zoals Spanje 40 jaar geleden. Het landschap is adembenemend mooi, maar ik heb geen idee wat ik kan verwachten en hoe lang ik er over zal doen om van A naar B te gaan. Op de lege snelweg kost het geen moeite om 180 te rijden, maar ik begrijp dat het niet de bedoeling is. Op binnenweggetjes is het Volvotje een genot. Ligt als een rots op de weg, accelereert heel snel bij inhaalmanoeuvres en bij lange hellingen zet ik de automatische versnelling vast in zijn 2 of z’n 3.
Als het tijd wordt om een plekje voor de nacht te zoeken, kan ik het niet laten om nog even een eindje door te rijden en als het dan echt niet meer kan (ik wil de eerste dagen in elk geval niet in het donker rijden) dan blijk ik in Saimbeyli te zijn beland. Bij navraag blijkt er geen hotel te zijn, maar in de supermarkt weet de kassiere te melden dat ik in het teacher house kan logeren. Wat het precies is, is me niet duidelijk. Wellicht van een politieke partij of andere beweging. In elk geval is er een kamer (3 bedden) waar ik mag slapen na inleveren van mijn paspoort dat keurig aan de politie wordt getoond. EUR 7.50 kost het incl. warme douche, maar zonder toiletpapier. Als ik heb uitgezocht waar ik kan eten, komt de administrateur naar mij toe en laat me het paspoort zien van een nederlander: Gert-Jan van Doorn. Ik reageer positief maar gereserveerd want ik heb geen zin in medelanders. Het blijkt erger. Als ik mijn boeltje aan het uitpakken ben wordt er op de deur geklopt en staat de administrateur binnen met een in motorleer gehulde kaalgeschoren man, die het tweede bed krijgt toegewezen. Dit leidt tot protest en gesputter van Gert-Jan die graag een andere kamer wil, een sterven dat ik graag ondersteun, maar de administrateur geeft geen krimp. Er zijn geen kamers meer en Gert-Jan wil ook niet in het donker rijden. We maken er het beste van en zo wordt het een grappige avond, waarin we elkaars verhalen aanhoren en elkaar adviezen geven: hij komt uit NL en is onderweg naar zuid afrika. Samen gaan we naar het eet tentje maar als we om bier vragen worden we verwezen naar een zuip en rook hol waar het bierdrinkende deel der natie bijeenkomt. Tuborg is het merk hier. Iedereen schudt ons plechtig de hand en er worden universele mannen grappen gemaakt. Tussendoor praten wij honderduit over onze respectieve reizen en tot onze verbazing komt de reastauranthouder met een groot blad vol eten binnen voor ons. Ik ga om tien uur slapen, maar G-J gaat nog even door.
De volgende ochtend bezweren we elkaar dat de ander haast niet heeft gesnurkt en na uitwisseling van internet adressen gaan wij elk ons weegs. (hij is te vinden op www.gjtenere.waarbenjij.nu ).
De hele weg van Ceyhaan tot Develi is prachtig mooi en het schiet allemaal flink op. Daarom besluit ik na een beetje scouting in Kayseri (in verband met komst Roberto en Max) een flinke rond reis naar het oosten te maken om de hoogte van Nemrud Bagi te bezoeken waar koning Antiochos (was hij brildragend?) zichzelf heeft willen vereeuwigen in een levensgroot beeld dat staat tussen beelden van de voornaamste (andere) goden.Waarom zou je gering overjezelf denken? Daar kan ik wat van leren. Op zijn vermoedelijke graf is een 50m hoge berg losse steenslag gestort die als een puist boven de berg uitsteekt en tientallen kilometers verweg te zien is.
Het uitzicht vanf die 2000 meter hoge plek is adembenemend en de kou is nu al duidelijk voelbaar. De beelden lijden enorm van de klimaat werking en er wordt gestudeerd op een manier om ze te beschermen zonder de site geweld aan te doen. Een paar zandstenen beelden zijn al verwijderd door UvA acrcheologen en staan in een loods. Toevallig waren er landmeters aan het werk en ik mocht even in de loods..... geluksvogel.
Er blijkt een andere site, Arsemia, waar een reliëf is waarop een ontmoeting van Antiochos met Heracles in vol gespierde naaktheid is afgebeeld. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat Heracles steroiden gebrukte, gegeven enerzijds de maat van zijn spierbundels en de contrasterende maat van zijne mannelijkheid, anderzijds. De koning, wiens lichaam in vol ornaat is gehuld, schudt hem de hand, terwijl ze elkaar in de ogen kijken. Fascinerend. Wat dacht die man? Wat dachten zijn onderdanen? In elk geval geloofde keizer Antonius van Rome niet aan zijn goddelijkheid en veroverde het koninkrijk van Antiochus. Of er werkelijk onder de piramide van steenslag een grafkleder is en of hij daarin ligt is nimmer bevestigd.
Kampeer zeep van beverzwerfsport: een paar druppeltjes is genoeg. Goed voor de afwas, maar de kleren worden er niet voldoende schoon van (naar mijn smaak en voor de soort reis die ik maak), dus moet ik toch wrijf-wassen met handzeep. Sokken blijven stinken. Er komt Woolite, dat werkt echt en ruikt nog lekker ook.
Ik vertrek richting noord west en het schiet weer allemaal flink op en ik besluit om in een keer door te kachelen naar Kayseri, waar Roberto en Max de volgende nacht arriveren....
Kayseri is een oude stad, maar van de historie is niet zoveel over (Het archeologisch museum heeft een fraaie collectie aardewerk en een heel romantsch beeldje ui te de romeinse tijd van een kennelijk verliefd paartje). Kayseri is daardoor een gewoon provinciestadje waar gewone turken gewoon turks lopen te wezen. Dat vind ik leuk om te zien. De vroege avond is heel gezellig en dan ineens om half acht gaan de luiken dicht. Nog even is het heel druk bij de bushaltes en dan is de stad in slaap lijkt het. Ik vind uiteindelijk iets dat een pub heet en waar efes bier van de tap te krijgen is plus eenvoudige plate service maaltijden. Het bier is goed en de kip met sla is simpel.
De souq heet hier bazaar en het bijzondere is dat hier ruwe wol wordt verhandeld, gewassen en gekaard, dat wel.
Ineens ben ik in een ander land. Ik versta geen woord en ik begrijp geen enkele tekst en niemand lijkt engels te spreken, maar op cruciale momenten is er toch ineens iemand die een beetje frans of duits of engels kan en zo niet dan eet ik maar wat zij denken dat ik besteld heb. Gelukkig is het woord yoghurt duidelijk. Yoghurt die herinneringen oproept aan de ochtend dat ik in het City hotel in Buenos Aires mij bewust werd van hoe lekker yoghurt is. Zulke yoghurt is hier rijkelijk voor handen. Wij spreken van maart 1957. Het kwam uit een bruin flesje en was brokkelig en zuur. Als ik er een heel klein beetje suiker op deed (zonder roeren) dan gaf het een prikkend gevoel op mijn tong en de zuurte was net precies exact goed. Daarna brak mond en klauwzeer uit onder het argentijnse vee en mochten we alleen nog maar thuis gemaakte youghurt eten en dat was lang niet zo lekker. Later in Nederland is men gaan homgeniseren en werd de yoghurt glad en romig en minder zuur en zonder die prikkeling.
Het land is onmiddelijk anders. Het is veel netter. Er zijn stoepen. De wegen zijn goed en het verkeer heel licht. Alles kan gepind worden, er is Shell benzine voorhanden en het voelt allemaal veel dichterbij huis. Europeser, maar dan wel zoals Spanje 40 jaar geleden. Het landschap is adembenemend mooi, maar ik heb geen idee wat ik kan verwachten en hoe lang ik er over zal doen om van A naar B te gaan. Op de lege snelweg kost het geen moeite om 180 te rijden, maar ik begrijp dat het niet de bedoeling is. Op binnenweggetjes is het Volvotje een genot. Ligt als een rots op de weg, accelereert heel snel bij inhaalmanoeuvres en bij lange hellingen zet ik de automatische versnelling vast in zijn 2 of z’n 3.
Als het tijd wordt om een plekje voor de nacht te zoeken, kan ik het niet laten om nog even een eindje door te rijden en als het dan echt niet meer kan (ik wil de eerste dagen in elk geval niet in het donker rijden) dan blijk ik in Saimbeyli te zijn beland. Bij navraag blijkt er geen hotel te zijn, maar in de supermarkt weet de kassiere te melden dat ik in het teacher house kan logeren. Wat het precies is, is me niet duidelijk. Wellicht van een politieke partij of andere beweging. In elk geval is er een kamer (3 bedden) waar ik mag slapen na inleveren van mijn paspoort dat keurig aan de politie wordt getoond. EUR 7.50 kost het incl. warme douche, maar zonder toiletpapier. Als ik heb uitgezocht waar ik kan eten, komt de administrateur naar mij toe en laat me het paspoort zien van een nederlander: Gert-Jan van Doorn. Ik reageer positief maar gereserveerd want ik heb geen zin in medelanders. Het blijkt erger. Als ik mijn boeltje aan het uitpakken ben wordt er op de deur geklopt en staat de administrateur binnen met een in motorleer gehulde kaalgeschoren man, die het tweede bed krijgt toegewezen. Dit leidt tot protest en gesputter van Gert-Jan die graag een andere kamer wil, een sterven dat ik graag ondersteun, maar de administrateur geeft geen krimp. Er zijn geen kamers meer en Gert-Jan wil ook niet in het donker rijden. We maken er het beste van en zo wordt het een grappige avond, waarin we elkaars verhalen aanhoren en elkaar adviezen geven: hij komt uit NL en is onderweg naar zuid afrika. Samen gaan we naar het eet tentje maar als we om bier vragen worden we verwezen naar een zuip en rook hol waar het bierdrinkende deel der natie bijeenkomt. Tuborg is het merk hier. Iedereen schudt ons plechtig de hand en er worden universele mannen grappen gemaakt. Tussendoor praten wij honderduit over onze respectieve reizen en tot onze verbazing komt de reastauranthouder met een groot blad vol eten binnen voor ons. Ik ga om tien uur slapen, maar G-J gaat nog even door.
De volgende ochtend bezweren we elkaar dat de ander haast niet heeft gesnurkt en na uitwisseling van internet adressen gaan wij elk ons weegs. (hij is te vinden op www.gjtenere.waarbenjij.nu ).
De hele weg van Ceyhaan tot Develi is prachtig mooi en het schiet allemaal flink op. Daarom besluit ik na een beetje scouting in Kayseri (in verband met komst Roberto en Max) een flinke rond reis naar het oosten te maken om de hoogte van Nemrud Bagi te bezoeken waar koning Antiochos (was hij brildragend?) zichzelf heeft willen vereeuwigen in een levensgroot beeld dat staat tussen beelden van de voornaamste (andere) goden.Waarom zou je gering overjezelf denken? Daar kan ik wat van leren. Op zijn vermoedelijke graf is een 50m hoge berg losse steenslag gestort die als een puist boven de berg uitsteekt en tientallen kilometers verweg te zien is.
Het uitzicht vanf die 2000 meter hoge plek is adembenemend en de kou is nu al duidelijk voelbaar. De beelden lijden enorm van de klimaat werking en er wordt gestudeerd op een manier om ze te beschermen zonder de site geweld aan te doen. Een paar zandstenen beelden zijn al verwijderd door UvA acrcheologen en staan in een loods. Toevallig waren er landmeters aan het werk en ik mocht even in de loods..... geluksvogel.
Er blijkt een andere site, Arsemia, waar een reliëf is waarop een ontmoeting van Antiochos met Heracles in vol gespierde naaktheid is afgebeeld. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat Heracles steroiden gebrukte, gegeven enerzijds de maat van zijn spierbundels en de contrasterende maat van zijne mannelijkheid, anderzijds. De koning, wiens lichaam in vol ornaat is gehuld, schudt hem de hand, terwijl ze elkaar in de ogen kijken. Fascinerend. Wat dacht die man? Wat dachten zijn onderdanen? In elk geval geloofde keizer Antonius van Rome niet aan zijn goddelijkheid en veroverde het koninkrijk van Antiochus. Of er werkelijk onder de piramide van steenslag een grafkleder is en of hij daarin ligt is nimmer bevestigd.
Kampeer zeep van beverzwerfsport: een paar druppeltjes is genoeg. Goed voor de afwas, maar de kleren worden er niet voldoende schoon van (naar mijn smaak en voor de soort reis die ik maak), dus moet ik toch wrijf-wassen met handzeep. Sokken blijven stinken. Er komt Woolite, dat werkt echt en ruikt nog lekker ook.
Ik vertrek richting noord west en het schiet weer allemaal flink op en ik besluit om in een keer door te kachelen naar Kayseri, waar Roberto en Max de volgende nacht arriveren....
Kayseri is een oude stad, maar van de historie is niet zoveel over (Het archeologisch museum heeft een fraaie collectie aardewerk en een heel romantsch beeldje ui te de romeinse tijd van een kennelijk verliefd paartje). Kayseri is daardoor een gewoon provinciestadje waar gewone turken gewoon turks lopen te wezen. Dat vind ik leuk om te zien. De vroege avond is heel gezellig en dan ineens om half acht gaan de luiken dicht. Nog even is het heel druk bij de bushaltes en dan is de stad in slaap lijkt het. Ik vind uiteindelijk iets dat een pub heet en waar efes bier van de tap te krijgen is plus eenvoudige plate service maaltijden. Het bier is goed en de kip met sla is simpel.
De souq heet hier bazaar en het bijzondere is dat hier ruwe wol wordt verhandeld, gewassen en gekaard, dat wel.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
