Marije Mee
Door: Pieter
Blijf op de hoogte en volg Pieter
12 Oktober 2008 | Turkije, Ankara
Marije arriveert n Damascus op de laatste dag van de ramaddan om 4 uur smiddags en we gaan maar meteen berg Kasioun op, waar we een prachtig uitzicht hebben over de stad. Het is van oudsher een “lovers lane” waar in de loop der tijd – met het toenemen van de welvaart – steeds fraaiere vormen van commerciele romantiek zijn aangebracht. Tafeltjes voor twee met een parasolletje, waterpijpgelegenheden. Het lijkt wel een Indias bordeel zei Marije en het klonk of ze er verstand van had. Er is zowaar ook een heus restaurant, waar wij de laatste iftar van dit seizoen krijgen voorgeschoteld. De beste Mazzeh die Marije ooit heeft geproefd, inclusief een Tabouleh waarin vooral de peterselie overheerst en niet het graan. Een tafel vol lekkernijen en de gezellige drukte van grote groepen mensen die samen iftar genieten en zichtbaar / hoorbaar opleven bij het verbeteren van hun bloedsuiker spiegel en zout / mineralen balans etc.
De volgende dag beginnen we met het nationaal museum en daar is niets mis mee, behalve dat de vleugel met de oude juwelen wordt gerestaureerd en de kuwelen net te zen zjn. Als we door de stad beginnen te wandelen is het er doods en stil. Geen wonder want het suikerfeest is begonnen en dan is het drie dagen lang zondagse stilte, dus nemen we een haastig besluit om Damascus te verlaten en zo komen we in de middag in Palmyra aan, dat nog niets van haar betovering heeft verloren. Het is de ligging, toegangkelijkheid, omvang, samenstelling en de fusie van stijlen die het bijzonder maakt, maar ook de gewone menselijkheid van de vele beelden van notabelen en hun familie. Het is niet moeilijk je het als een levendige handelsstad voor te stellen waar mensen hun welvaart graag zichtbaar maakten in de architectuur.
Ongelode benzine niet overal verkrijgbaar. Is dat een ramp? Volvotje klaagt niet.
‘sanderen daags gaan we naar het museumpje met de vele beelden en naar zo’n graf toren (komen die in Iran ook voor?) en na nog een rondwandeling en een kijkje bij het middeleeuwse kasteel op de heuvel met uitzicht over de ruines spoeden wij ons westwaarts naar wellicht het meest beroemde kruivaarders kasteel Crac des chevaliers lokaal bekend als Qalaat Husn (er zijn voor de ware liefhebbers van het genre nog wel 6 andere interessante Qalaats binnen 100km). Daarna gaan we door naar Tartoes aan de Middellandse zee. Hotels moeilijk te krijgen en na een lange wandeling blijkt het aanbevolen vis restaurant geheel dichtgetimmerd. Op goed geluk strijken we bij de verkeerde plek neer en na een ontmoedigende maaltijd ga ik slapen en Marije druk in de weer tussen bed en toilet. Marije telt smorgens niet helemaal mee en wordt geparkeerd in de passgiers stoel met een portie ORS in suspensie (zeker niet zo vers meer). Ik probeer haar te bemoedigen met het vooruitzicht dat in Libanon alles besser ist en zeker in Byblos. Na het nodige heen en weer rennen aan de grens vinden we de weg naar Tripoli, maar niet echt in Tripoli. Energie niveau laag. We rijden wat rond en gaan door naar Byblos waar het hotelletje aan de haven eveneens blijkt te zijn dichtgetimmerd en het aanbevolen hotel vol, maar we mogen in de annex dat uit appartementjes bestaat. Marije krijgt de kamer met uitzicht, waar zij na een poosje tukken weer blijmoedig tevoorschijn komt. En zo komt het er toch van dat wij bij de Pepe gaan dineren. Gerennommeerd instituut dat zich vooral laat voorstaan op gesigneerde fotos van beroemdheden aan de wand. Als we zeggen dat we uit NL komen, krijgen we de foto van Joseph Luns te zien (Jarenlang iconisch Minister van Buitenlandse zaken en later SG van de Navo). Vergane glorie evenals Pepe, maar Byblos is er beter aan toe dan 10 jaar geleden.
Midden in de nacht wordt er bij mij aangebeld, maar tegen de tijd dat ik in een broek ben geschoten is de gang leeg. Beetje nukkig ga ik weer naar bed. Net als ik weer slaap gaat de bel weer. Ik blijf liggen, ze kunnen me wat. Dan wodt er geklopt en hoor ik Marije. Broek aan, deur open. Brand lucht. De ventilator in haar badkamer (een etage lager) is gaan branden en het smeltende plastic is brandend op het deo flesje gedruppeld. Dat brandt lekker en rookt flink. Het was dus Marije geweest die aanbelde om hulp, maar toen dat niet opschoot is ze de boel zelf gaan blussen met een vloermat. We halen haar bed af en ze komt bij mij slapen op de slaapbank.
We besluiten een dagje rustig aan te doen en in Byblos te blijven. Een dagje in de spa en aan het strand is eigenlijk wel heel geciviliseerd, vindt Marije. Deze keer laat ik het afweten met wat koorts en griep oid.
Maar de tijd dringt en we willen nog zo veel. We besluiten Damascus op te offeren en rijden de derde dag de bergen over naar Baalbek in de Beqaa vallei. Onderweg bezoeken we het Khalil Gibran museum in Bcharree.Vredig. Van 0 naar 1800 en weer terug naar 600 binnen 60 km ik weet nu waar al mijn holtes zitten en ja ze waren vol.
In heel Libanon is het leger nog steeds prominent aanwezig en we moeten geregeld door fuiken met barricades etc.
In Beirut verdwalen we volkomen en binnen 100 meter van ons hotel weet men ons niet uit te leggen hoe we er moeten komen. Marije blijft kalm en verzint de list die we behoeven. Daarna langdurig chillen alvorens over de corniche te wandelen en in Solidere (de beruchte groene zone uit de burgeroorlog die de stad in tweeen deelde en nu een groot wandelgebied met prachtig gerestaureerde gebouwen) en veel commerciele en culturele aktiviteiten.
Dan is het maandagochtend en MOETEN we naar Damascus. We nemen flink de tijd maar de procedures aan de grens duren bijzonder lang, mede omdat ons visum is verlopen en zo hebben we geen tijd over als we het vliegveld binnenstormen..... een haastig afscheid...................
Als ik even ga zitten overvalt me een zware weemoedigheid.
Ik vind in Damascus, om de hoek van de flat waar ik drie jaar heb gewoond, een Costa Coffee met wireless. Progress is measured in relative leaps & bounds. 10 jaar geleden was internet verboden. Acht jaar geleden mocht je internet aanvragen maar je password werd door de regering gegeven en die mocht je niet wijzigen. Nu mag bijna alles, maar in een ander internet cafe moet je je identificeren en hangt een bordje dat het bezoeken van porno en anderszins onfatsoenlijke sites verboden is.
Ik heb een kampeer vork & lepel & mes. Een soort zakmes waaruit niet alleen een mes vouwt, maar ook een vork en een lepel. De twee helften gaan los en zo heb je een heus bestek. Het faalt bij het eerste pogen al: lepel lam, maar toch het bakje yoghurt leeggegocheld.
Het lijkt wel of ik niet weg kan komen uit Damascus, maar er moet wat werk gedaan worden zoals een aantal ontwijkende manoeuvres die ik via internet moet uitvoeren om de financiele crisis het hoofd te bieden, of althans mij in te dekken tegen mogelijke gevolgen van een verder groeiende ramp. Het zal je maar gebeuren zo binnen een paar weken na je pensioen je spaargeld in een geyser te zien verdwijnen, terwijl er een handtekening staat onder de koopakte voor Diezestraat 23 I, welke transaktie over drie weken wordt gepasseerd.
Maar als ik dan loskom van de stoel gaat het heel snel tot helemaal in het Noord westen waar ik de laatste nacht doorbreng in Kassab. Ik weet niks van Kassab behalve dat het vlak bij de grens ligt en hoog (800 m) in de bergen dichtbij de kust. Het is er zo ongelooflijk anders dan elders. Prachtige rollende bergen dichtbegroeid met dennen, afgewisseld met boomgaarden en af en toe een doorkijk naar de strak blauwe midellandse zee. Maar het is er ook koud en voor het eerst trek ik een T-shirt aan…… het begin van veel erger vrees ik.
In mijn hotelkamer hangt een kopie van hetzelfde kitsch portret dat op mijn dienblad stond (Wenneke?) en een even smakeloos laatste avondmaal. Dan merk ik dat de mensen er hier anders uitzien en naast het arabisch schrift is er een ander schrift dat ik niet ken. Bij navraag blijkt het een Armeens dorp te zijn, dat vanwege de koelte enorm populair is geworden. Het toerisme boomt, alsook het aanbod aan tweede woningen. De laatste avond eet ik heerlijke muttabel, salata en shishtawouk met een fles syrisch bier.... jawel.
Om onduidelijke redenen krijg ik vaak een kamer met drie bedden, waarbij ter gerustelling wordt gezegd dat ik niet extra hoef te betalen. Vervolgens vraag ik mij natuurlijk af hoe het werkt. Zou een arabier met zijn twee vrouwen op reis gaan? En wat als het er drie zijn? Deze keer zijn het drie twijfelaars en in mijn weelderige fantasie is dat de oplossing bij uitstek.
Zo zijn de eerste vier weken van mijn reis waarin de vier dames mij om beurten vergezelden, alweer voorbij. Jordanie, Libanon en Syrie zijn bezocht. Drie maanden lijkt lang, maar ik vrees dat het voorbij vliegt.
12 Oktober geplaatst
De volgende dag beginnen we met het nationaal museum en daar is niets mis mee, behalve dat de vleugel met de oude juwelen wordt gerestaureerd en de kuwelen net te zen zjn. Als we door de stad beginnen te wandelen is het er doods en stil. Geen wonder want het suikerfeest is begonnen en dan is het drie dagen lang zondagse stilte, dus nemen we een haastig besluit om Damascus te verlaten en zo komen we in de middag in Palmyra aan, dat nog niets van haar betovering heeft verloren. Het is de ligging, toegangkelijkheid, omvang, samenstelling en de fusie van stijlen die het bijzonder maakt, maar ook de gewone menselijkheid van de vele beelden van notabelen en hun familie. Het is niet moeilijk je het als een levendige handelsstad voor te stellen waar mensen hun welvaart graag zichtbaar maakten in de architectuur.
Ongelode benzine niet overal verkrijgbaar. Is dat een ramp? Volvotje klaagt niet.
‘sanderen daags gaan we naar het museumpje met de vele beelden en naar zo’n graf toren (komen die in Iran ook voor?) en na nog een rondwandeling en een kijkje bij het middeleeuwse kasteel op de heuvel met uitzicht over de ruines spoeden wij ons westwaarts naar wellicht het meest beroemde kruivaarders kasteel Crac des chevaliers lokaal bekend als Qalaat Husn (er zijn voor de ware liefhebbers van het genre nog wel 6 andere interessante Qalaats binnen 100km). Daarna gaan we door naar Tartoes aan de Middellandse zee. Hotels moeilijk te krijgen en na een lange wandeling blijkt het aanbevolen vis restaurant geheel dichtgetimmerd. Op goed geluk strijken we bij de verkeerde plek neer en na een ontmoedigende maaltijd ga ik slapen en Marije druk in de weer tussen bed en toilet. Marije telt smorgens niet helemaal mee en wordt geparkeerd in de passgiers stoel met een portie ORS in suspensie (zeker niet zo vers meer). Ik probeer haar te bemoedigen met het vooruitzicht dat in Libanon alles besser ist en zeker in Byblos. Na het nodige heen en weer rennen aan de grens vinden we de weg naar Tripoli, maar niet echt in Tripoli. Energie niveau laag. We rijden wat rond en gaan door naar Byblos waar het hotelletje aan de haven eveneens blijkt te zijn dichtgetimmerd en het aanbevolen hotel vol, maar we mogen in de annex dat uit appartementjes bestaat. Marije krijgt de kamer met uitzicht, waar zij na een poosje tukken weer blijmoedig tevoorschijn komt. En zo komt het er toch van dat wij bij de Pepe gaan dineren. Gerennommeerd instituut dat zich vooral laat voorstaan op gesigneerde fotos van beroemdheden aan de wand. Als we zeggen dat we uit NL komen, krijgen we de foto van Joseph Luns te zien (Jarenlang iconisch Minister van Buitenlandse zaken en later SG van de Navo). Vergane glorie evenals Pepe, maar Byblos is er beter aan toe dan 10 jaar geleden.
Midden in de nacht wordt er bij mij aangebeld, maar tegen de tijd dat ik in een broek ben geschoten is de gang leeg. Beetje nukkig ga ik weer naar bed. Net als ik weer slaap gaat de bel weer. Ik blijf liggen, ze kunnen me wat. Dan wodt er geklopt en hoor ik Marije. Broek aan, deur open. Brand lucht. De ventilator in haar badkamer (een etage lager) is gaan branden en het smeltende plastic is brandend op het deo flesje gedruppeld. Dat brandt lekker en rookt flink. Het was dus Marije geweest die aanbelde om hulp, maar toen dat niet opschoot is ze de boel zelf gaan blussen met een vloermat. We halen haar bed af en ze komt bij mij slapen op de slaapbank.
We besluiten een dagje rustig aan te doen en in Byblos te blijven. Een dagje in de spa en aan het strand is eigenlijk wel heel geciviliseerd, vindt Marije. Deze keer laat ik het afweten met wat koorts en griep oid.
Maar de tijd dringt en we willen nog zo veel. We besluiten Damascus op te offeren en rijden de derde dag de bergen over naar Baalbek in de Beqaa vallei. Onderweg bezoeken we het Khalil Gibran museum in Bcharree.Vredig. Van 0 naar 1800 en weer terug naar 600 binnen 60 km ik weet nu waar al mijn holtes zitten en ja ze waren vol.
In heel Libanon is het leger nog steeds prominent aanwezig en we moeten geregeld door fuiken met barricades etc.
In Beirut verdwalen we volkomen en binnen 100 meter van ons hotel weet men ons niet uit te leggen hoe we er moeten komen. Marije blijft kalm en verzint de list die we behoeven. Daarna langdurig chillen alvorens over de corniche te wandelen en in Solidere (de beruchte groene zone uit de burgeroorlog die de stad in tweeen deelde en nu een groot wandelgebied met prachtig gerestaureerde gebouwen) en veel commerciele en culturele aktiviteiten.
Dan is het maandagochtend en MOETEN we naar Damascus. We nemen flink de tijd maar de procedures aan de grens duren bijzonder lang, mede omdat ons visum is verlopen en zo hebben we geen tijd over als we het vliegveld binnenstormen..... een haastig afscheid...................
Als ik even ga zitten overvalt me een zware weemoedigheid.
Ik vind in Damascus, om de hoek van de flat waar ik drie jaar heb gewoond, een Costa Coffee met wireless. Progress is measured in relative leaps & bounds. 10 jaar geleden was internet verboden. Acht jaar geleden mocht je internet aanvragen maar je password werd door de regering gegeven en die mocht je niet wijzigen. Nu mag bijna alles, maar in een ander internet cafe moet je je identificeren en hangt een bordje dat het bezoeken van porno en anderszins onfatsoenlijke sites verboden is.
Ik heb een kampeer vork & lepel & mes. Een soort zakmes waaruit niet alleen een mes vouwt, maar ook een vork en een lepel. De twee helften gaan los en zo heb je een heus bestek. Het faalt bij het eerste pogen al: lepel lam, maar toch het bakje yoghurt leeggegocheld.
Het lijkt wel of ik niet weg kan komen uit Damascus, maar er moet wat werk gedaan worden zoals een aantal ontwijkende manoeuvres die ik via internet moet uitvoeren om de financiele crisis het hoofd te bieden, of althans mij in te dekken tegen mogelijke gevolgen van een verder groeiende ramp. Het zal je maar gebeuren zo binnen een paar weken na je pensioen je spaargeld in een geyser te zien verdwijnen, terwijl er een handtekening staat onder de koopakte voor Diezestraat 23 I, welke transaktie over drie weken wordt gepasseerd.
Maar als ik dan loskom van de stoel gaat het heel snel tot helemaal in het Noord westen waar ik de laatste nacht doorbreng in Kassab. Ik weet niks van Kassab behalve dat het vlak bij de grens ligt en hoog (800 m) in de bergen dichtbij de kust. Het is er zo ongelooflijk anders dan elders. Prachtige rollende bergen dichtbegroeid met dennen, afgewisseld met boomgaarden en af en toe een doorkijk naar de strak blauwe midellandse zee. Maar het is er ook koud en voor het eerst trek ik een T-shirt aan…… het begin van veel erger vrees ik.
In mijn hotelkamer hangt een kopie van hetzelfde kitsch portret dat op mijn dienblad stond (Wenneke?) en een even smakeloos laatste avondmaal. Dan merk ik dat de mensen er hier anders uitzien en naast het arabisch schrift is er een ander schrift dat ik niet ken. Bij navraag blijkt het een Armeens dorp te zijn, dat vanwege de koelte enorm populair is geworden. Het toerisme boomt, alsook het aanbod aan tweede woningen. De laatste avond eet ik heerlijke muttabel, salata en shishtawouk met een fles syrisch bier.... jawel.
Om onduidelijke redenen krijg ik vaak een kamer met drie bedden, waarbij ter gerustelling wordt gezegd dat ik niet extra hoef te betalen. Vervolgens vraag ik mij natuurlijk af hoe het werkt. Zou een arabier met zijn twee vrouwen op reis gaan? En wat als het er drie zijn? Deze keer zijn het drie twijfelaars en in mijn weelderige fantasie is dat de oplossing bij uitstek.
Zo zijn de eerste vier weken van mijn reis waarin de vier dames mij om beurten vergezelden, alweer voorbij. Jordanie, Libanon en Syrie zijn bezocht. Drie maanden lijkt lang, maar ik vrees dat het voorbij vliegt.
12 Oktober geplaatst
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
