Broer & Neef

Het hotel in Kayseri wordt bevolkt door turkse handelsreiziger types (zou er een boomhandelaar tussen zitten?) en drie buitenlandse toeristen – dat zijn wij. Na het ontbijt maken we een wandelingetje om de sfeer te proeven en al het gewone te zien zoals het is. Roberto vindt in de bazar, de gezochte barber, waar het hoofdhaar wordt geknipt en het gezichtshaar, tot zijn onsteltenis, met vuur verzengd.

Dan pakken we alle baggage in de auto en gaan op pad naar cappadocië. We picnicen in een schuilkerkje, beschut tegen de felle frisse wind maar al gauw gaat het stevig regenen en zo worden wij gehinderd in onze mogelijkheden om het landscahp wandelend te verkennen en dus gaan we maar eens kijken naar de ondergrondse steden. Net op dat moment zijn er zeker 6 bussen met toeristen die er ook in willen. Aan de ene kant is dat jammer, maar het geeft wel een idee hoe het was daar ondergronds als alle mensen en dieren uit de omgeving zich ineens moesten verschuilen voor ronddolende vijanden. Het gaat 10 of 12 verdiepingen naar beneden, maar zo diep mogen wij niet gaan. Hoe lang men zich zo placht terug te trekken is onduidelijk, maar ze hadden wel alles voorhanden, zoals eten, drinken, kookgelegenheid en frisse lucht toevoer dmv ventilatieschachten die ook nu verfrissend werken. De diepste lagen waren voor de voorraden en daar was ook de waterput. De vroege christenen vonden deze steden en breidden ze uit. Zo bleef de streek overwegend christelijk tot de grote volks verplaatsingen in de vroeg 20e eeuw.

Max geeft een verhandeling over het ontstaan van kastelen en de impuls die de europese kastelenbouw kreeg van de confrontaties met de muslims tijdens de kruistochten.Ik begrijp ineens ook de bedoeling van burchten, kastelen en stads omwalling. Niet dat men altoos binnen de muren woonde, slechts dat iedereen uit de omgeving tijdelijk kon komen schuilen incl. het vee in tijden van vijandig handelen en andere vormen van onrust in de omgeving.

We dolen rond op zoek naar het aanbevolen hotel: la pension des 1001 nuits. Het blijkt gezellig, charmant knullig met kamers die als spelonken in de rots zijn uitgehouwen. Het is een lichte, vrij zachte tufsteen, die zanderig aanvoelt, met daarin gevatte stukken hardere steen. Het isoleert goed en absobeert geluid. Het is guur weer, maar de kachel brandt in het restaurant en daar krijgen we een heerlijk maal van aardappels vlees en groente voorgezet. Het beloofde vorstelijk ontbijt blijkt adequaat beschreven, maar we besluiten toch om ons verblijf hier af te kappen en door te gaan naar de kust omdat het weer kil en regenachtig blijft.

Een prachtige B-weg wordt het met fabelactige vergezichten en begeleid door Pogorelich die Scarlatti sonates speelt op piano en Jan Terlouw die uit eigen werk voorleest. Ook wordt het lieder repertoire uit onze jeugd opgediept en Max wil vooral graag “the animals went in 2 by 2” leren. Als de zon onder gaat moeten we nog 50 km afleggen naar Anamurnia. We verdwalen, rijden rondjes en als we dan aan het einde van ons latijn eindelijk het terrein oprijden van het eenvoudige strandhotelletje, kunnen we zo aanschuiven voor de vismaaltijd. Alles is heerlijk, behalve de vis (sticks?) terwijl we genieten van de avondkoelte (of eigenlijk relatieve warmte) bij het zacht klotsen van de middellands zee golfjes.

Na een goeie lange nacht en een ochtendzwem (how would one say morning swim?) bezoeken we de ruines en gaan we op weg naar Belek, waar we aankloppen bij een resort waar men ons drie nachten met vol pension aanbiedt voor een prijs die onze deal in Ananmurnia doet verbleken. De zee is heerlijk en we besluiten om de volgende dag te gaan zeilen, maar als er smorgens geen wind is, gaan we eerst maar even naar de ruines van Aspendos met het prachtige theater en spectaculaire aquaduct dat het water van 38 km landinwaarts haalt. Terug in het hotel is er nogsteeds geen wind en dus gaan Roberto en Max canoen, waarbij het naastgelegen resort wordt verkend en nog beter bevonden dan het onze. Kortom, er zijn vele keuzemogelijkheden in dit plaatsje, inclusief een aantal prachtige golf courses..... Belek: onthouden.

Shyraz van Freixenet blijkt de tweede dag nog heerlijk, ondanks schudden en warmte onderweg. Tussendoor lezen we boeken, praten we over schoolkeuzes, bank crises, levensplannen, carriere keuzes en familieverhalen. Het is heel goed met en voor ons.

Op zondag gaan we de bergen weer in en daar gaan we raften in de canyon met een amerikaans stel en hun zoontje. Het water is koud en als we overspoeld worden happen we gillend naar adem. Het leven genieten is even heel simpel. Langs de kant staat een fotograaf die het prachtig in beeld brengt. We gaan nog even verder de bergen in en bezoeken de site van Selge, waar we worden rondgeleid door een van de dorpsvrouwen die goed duits heeft geleerd van de toeristen. Max fotgrafeert schildpadden in het amfitheater.

En dan breekt onherroepelijk de ochtend aan waarop we vroeg weg moeten om broer en neef op het vliegveld te droppen voor de thuisreis.

Om de leegte te vullen ga ik op de terugweg langs Perge, denkend dat het Pergamom is, maar dat blijkt niet het geval...... Pergamom ligt noodelijker en komt later wellicht aan de beurt, tenzij ik genoeg krijg van stenen kijken en naar busladingen toeristen die zich daarin laten rondleiden door turkse gidsen die goed hun talen spreken, ik hoor duits (erg veel), spaans, italiaans, engels, amerikaans, japans (instemmend kinikkende japanners) en frans. Ik geniet van een keurig oud vrouwtje van naar schatting 88, die fier en monter rondstapt in leuke kleren. Ik zie details van motieven die ik nog niet eerder heb gezien en een cardus maximus met gescheiden rijbanen waartuseen een breede waterpartij die spectaculair moet zijn geweest. Het doet denken aan een parijse boulevard en aan de lengte te oordelen moet het een drukke handelsplaats zijn geweest. Er is ook nog een ruime markt, uitgevoerd als een groot vierkant van 75 X 75 meter met in het midden een altaar oid.

Nog een nachtje wentel ik mij in de ingeblikte luxe van het resort, maar het blijkt ongelooflijk eenzaam tussen zoveel mensen die op zichzelf en hun eigen groepje betrokken zijn. Bijna lees ik het spannende boek uit.... bijna.