Hidden Treasure

Hoe Warm het was en hoe Ver

Het was warm, zeg maar heet, zowel in Petra als in Wadi Rum, terwijl de wandelingen en aktiviteiten wel enige inspanning vergden, vooral het bezoek aan de Monastery en de High places in Petra leverden momenten op waarop diep gegaan moest worden door Wenneke en Nicolette die vooral de warmte teveel werd. Momenten waarop voornemens gesmeed worden!

Lees in willekeurig welke reisgids over deze plaatsen en weet dat alle superlatieven geldig zijn.

Voordat ik Anneke afzette op het vliegveld, waren we al vanuit Rum in Dana nature reserve neergestreken, een natuurgebied met ecotoerisme. Dana ligt op een berg aan een fjord achtige kloof die tot beneden zee niveau afdaalt. Gedrieen hebben we daar een lange hete dag gewandeld als mieren in een grootse canyon. Onderweg werden we aangesproken door een jonge bedouien die ons in zijn tent nodigde waar hij met zijn oude tandeloze (dat is te zeggen, er waren nog wat zwarte stompjes te zien) vader en zusje woonde. Het huishouden bestond uit een paar slaapmatten, drie kopjes, twee messen, een ketel en een minimum aan proviand. Een paar geiten en kippen liepen vrij in en uit en er was water in de buurt. Thee kregen we en we aangeboden en op onze beurt gaven wij hen bijna al ons eten, dat stilletjes door de jongen werd aangenomen.

Net toen we dachten dat er geen einde aan zou komen, kwamen we bij een mooie lodge waar heerlijk koel water was waarmee we onze hitte konden wegspoelen en vervolgens kregen wij mierzoete thee geserveerd door een man die minder dan een uur van het einde van zijn dag-lange vasten zat. Zulke vriendelijkheid kwamen we vaak tegen in Jordanie.

Daarna terug naar Dana en dat was nog eens een rit van drie uur in een tamelijk krakkemikkige pick-up die maar met moeite de klim over een tamelijk goeie weg kon maken. Geen veiligheidsmarges zoals gordels, handrem, preventief onderhoud... het maakte me nerveus vooral omdat we ver na donker pas thuis waren. Daar wachtte ons een envoudige doch voedzame maaltijd met veel mazzeh.

Nicolette & Wenneke: “Mazzeh, morning, noon and night”. Inderdaad was er geen maaltijd zonder khibbiz, houmus en olijven.

“De volgende keer” is een uitdrukking die vaak voorkomt en wordt gevolgd door hoe we het wel anders zouden willen doen. In dit geval logeren in de lodge en de volgende dag terug, sommigen van ons denken zelfs dat het mogelijk moet zijn om terug te lopen, plm 1000m klimmen, maar dan toch eigenlijk liever in het voorjaar.

De volgende - en laatste dag samen zijn we linea recta naar Jerash gereden ten noorden van Amman. Een prachtige site waar de structuur van de stad heel duidelijk te zien is en je je een voorstelling kunt maken hoe daar werd geleefd en geloofd. Een leuk museumpje waar vooral de stukken oude steen waar nog stuuc werk op zit, maken indruk We waren er midden op de erg hete dag en dat werd ons eigenlijk te veel, waarschijnlijk door het cumulatieve effect van vocht en zout verlies over twee dagen inspannende dagen.

Er was een kolonie van nederlandse campers neergestreken en men zat onder de luifel “koffie met” te drinken. Het voorzieningen niveau was oer-hollands met zonnepanelen en schotelantennes. Hoe zeer we daar ook smalend over deden, lijkt het me een heel avontuur om camperend zo ver te komen.

Toen we dan eindelijk in Amman waren en het hotel hadden gevonden was ik nogal kort aangebonden toen men ons belde om te vragen wat “die dames” in mijn kamer deden, terwijl ik maar voor een persoon had betaald. Tot ons niet geringe genoegen vonden we die avond de beste Libanees in Amman om waardig te voldoen aan het mazzeh lemma.

Toen was het tijd om afscheid te nemen en daar moest ik nog drie dagen van bekomen.