het restaurant van de President

vervolg Zaterdag 23 juli
Onze laatste avond in Cartagena brengen we inderdaad door in het restaurant dat goed genoeg is voor de president. Sinds 29 mei hebben we niet zo lekker gegeten als hier, en ook niet zulke lekkere wijn gedronken (dat zou deels overigens ook een budgettaire reden kunnen hebben).
En ineens voelt het alsof we weer even in een grote wereldstad zijn. Dit restaurant had op veel plekken kunnen staan, het is bepaald niet 'typisch Cartagena' . De aankleding, de manier waarop de tafels gedekt zijn en de service hebben een chique sfeer en kwaliteit.
Zodra je buiten staat ben je weer helemaal in Cartagena. Voor ons doen behoorlijk laat op de avond wandelen we door de stille straten en zien hoe zwervers alle vuilniszakken stuk voor stuk open maken op zoek naar wat van hun gading is. De bende is niet te overzien en vooral niet te overdrijven.
Terug in het hotel worden we voor de laatste keer geconfronteerd met de gevolgen van het ontbreken van een muskietennet. A's benen lijkten inmiddels gestippeld te zijn.

Zondag 24 juli
Bij het ontbijt raken we in gesprek met een Peruaanse socioloog en zijn Chileense vrouw, woonachtig in Santiago de Chile, over de oorzaak van de armoede in Peru. Hij beweert dat die ook een sociologische component heeft, die hij benoemt als het conservatisme van de indianen.
Om kwart voor 10 worden we opgehaald door het busje ('collectivo') dat ons naar Taganga bij Santa Marta zal brengen. De eerste stad waar we aan de buitenrand doorheen rijden is Baranquilla, Pieters geboorteplaats, aan de monding van de machtige Magdalena rivier. Voor A is het leuk om een heel klein beetje te proeven van in welke sfeer P het licht zag. Na de brede brug over de Magdalena rijden we een heel stuk dicht langs de kust. Van de ecologische ramp met het mangrovewoud (Cienaga de Santa Marta) is niet veel meer te zien. Tussen al het huidige frisse groen staan weliswaar de oude zwarte stammen van de gestorven mangrove, maar er lijkt wel degelijk een nieuw evenwicht te zijn gevonden.
Onze bus levert de passagiers stuk voor stuk af bij de plek waar ze willen zijn, waardoor we een kijkje krijgen in een van de 'Center Parcs' van Colombia: in Rodadero, vlak voor Santa Marta. Rodadero is zeer populair bij Colombianen om hun vakantie door te brengen en bestaat vooral uit heel veel hoge appartementenflats aan zee.
Dan door naar Santa Marta, ook behoorlijk uitgegroeid, waar we de rest van de passagiers achterlaten. Gelukkig blijkt de toegangsweg naar Taganga nog altijd smal en kronkelig. Ondanks verhalen dat Taganga veel toeristischer geworden zou zijn, blijkt het zijn charme te hebben behouden als vissersplaatsje aan een prachtige besloten baai. Dit geldt zeker ook voor ons hotelletje 'La Ballena Azul'. Dit strandhotelletje en deze plaats roepen bij Pieter herinneringen op aan een heerlijke gezinsvakantie in de jaren tachtig. Op het strand liggen de zonaanbidders, naast de feestende Colombianen met aguardiente en bier, en naast de uit één stuk hout gemaakte visserssloepjes die op zondag niet uitvaren. Het is relatief druk, maar blijft een klein en lokaal dorpje. In een kiosk op de boulevard eten we verse vis die op het houtblok op het strand voor onze ogen wordt ontschubd en schoongemaakt. Verser kan het niet. Wat los lopende honden houden het strand schoon (van resten vis...). Overal is muziek en er wordt zelfs halverwege de middag al gedanst in de open disco: een typerende zondag in Colombia.