de allerlaatste etappe
Door: Pieter en Anneke
Blijf op de hoogte en volg Pieter
12 Augustus 2011 | Nederland, Nijmegen
Maandag 8 augustus
Maandagochtend. We hebben niet veel tijd meer en we willen nog zo veel zien en doen in Bogotá. Gelukkig is het Botero Museum op maandag open. Voor we naar binnen gaan drinken we eerst heerlijke koffie bij Juan Valdez, een echte aanrader. Het in een traditioneel Bogotaans huis gevestigde Museo Botero heeft een fraaie verzameling met schilderijen van de schilder, die hij zelf geschonken heeft aan het Colombiaanse volk en die zijn ondergebracht bij de Banco de la Republica. Het valt ons op dat er naast een enorme eenheid van stijl en allerlei terugkerende elementen veel humor in zijn werk zit. Een klein schilderij naar aanleiding van een moordaanslag blijkt daarnaast heel aangrijpend, terwijl het toch ook in dezelfde herkenbare stijl geschilderd is.
In hetzelfde museum bevindt zich ook een prachtige collectie 20ste eeuwse kunst, overduidelijk opgebouwd door iemand met een heel specifieke smaak en een groot gevoel voor kleur en licht. Het is een schitterende collectie, waarvan ons niet helemaal duidelijk geworden is of ook deze verzameling geschonken/en of samengesteld is door Botero. Het zou ons niets verbazen.
Een verzameling moderne kunst in een aanpalend gebouw is een stuk minder interessant: eigenlijk zijn alleen de drie (vroege) Botero's uit de jaren '50 echt interessant omdat ze iets van de ontwikkeling van die later zo herkenbare stijl laten zien.
A heeft vervolgens een lunchafspraak met Maria Claudia, de directeur van het Orchesta Filarmonica de Bogotá bij 'Astrid y Gaston', een fantastisch Peruaans restaurant dat ook in een aantal andere hoofdsteden in Zuid Amerika gevestigd is. Terwijl Pieter een wandeling maakt door de wijk rond zijn vroegere kantoor, gaan A en Maria Claudia na de lunch op pad met de auto met chauffeur voor een rondrit door de wijken Chapinero alto en Teusaquillo, en rijden dan door naar het kantoor van het orkest voor een rondleiding ter plaatse.
A zoekt P op in shoppingcentrum Andino om klassieke cd's voor Maria Clara te kopen als dank voor haar fantastische gastvrijheid deze week. In Colombia zijn eigenlijk geen goede cd-winkels met klassieke muziek te vinden. Tot een paar jaar terug was er alleen in Bogotá een prima winkel, maar die is op de fles gegaan door gebrek aan klandizie.
Dan vlug naar huis waar we instappen bij Maria Clara om vriendin Amelia op te halen en door te rijden naar de bioscoop bovenin winkelcentrum Andino. We willen naar de avondfilm. Er zijn alleen kaartjes voor de eerste rij beschikbaar maar op advies van de kaartjesverkoper halen we eerst een snack bij wijze van diner (waar we Helena Samper en verloofde Shawn tegenkomen, zie bij feest van afgelopen zaterdag) en vijf minuten voor het begin van de voorstelling melden we ons weer bij de kassa. Nu blijken er vier vorstelijke plaatsen beschikbaar te zijn en we gaan dus inderdaad naar de film: Midnight in Paris, de nieuwste van Woody Allan waarin kunstenaars uit het begin van de 20ste eeuw een belangrijke rol spelen.
Veel gereserveerde plaatsen lijken niet te worden afgehaald want de bioscoop is lang niet vol. De film is Woody Allan op zijn best.
Dinsdag 9 augustus
Vanuit huis nemen we de bus naar het goudmuseum in het oude centrum van de stad, en dat blijkt een schier oneindige slalom door het drukke ochtendverkeer. Het kost ons meer dan een uur om er te komen.
Ingedeeld naar de verschillende stammen bewonderen we het fijne goudwerk. Sieraden en lichaamsversieringen die horen bij sjamanen of hoofdmannen, statussymbolen, afbeeldingen van mensen, dieren en planten, en ook gebruiksvoorwerpen. Het goud is er in vele kleuren, afhankelijk van de hoeveelheden koper of zilver in de legering. Er is vrij veel informatie over de gebruikte technieken, maar weinig over de specifieke stukken. Goud werd overduidelijk op vele plekken in Colombia gevonden en gebruikt.
Als we buiten komen wordt juist het verkeer stil gezet en verschijnt er een gemotoriseerde escorte met gepantserde Toyota landcruisers, gevolgd door limousines die weer gevolgd worden landcruisers (waarvan er één een schutterskoepel compleet met mitrailleur heeft), en tenslotte een ambulance. Dit moet de president zijn. Voor ons is er even geen taxi beschikbaar, dus we proberen de nieuwe snelbus (Transmilenio) om bij de Universidad Nacional te komen. Hoe de dienstregeling werkt blijft voor ons een raadsel, maar we worden gelukkig geholpen door medepassagiers. Op de enorme campus bezoeken we het auditorium Leon de Greiff om een stukje van een repetitie mee te maken van een jeugdorkest van Batuta.
Batuta is een organisatie die naar voorbeeld van El Sistema in Venezuela is ontstaan en die inmiddels een paar honderd jeugdorkesten en vele cultuurcentra voor kinderen heeft in Colombia. Het orkest dat wij horen gaat over een dikke week op tournee naar Italië en Berlijn. De spelers zijn tussen de dertien en achttien jaar. Er wordt behoorlijk goed gespeeld (de ritmesectie van vooral meisjes is voortreffelijk) en tegelijk kan het je niet ontgaan dat het voor een groot deel pubers zijn voor wie discipline een lastig begrip is. In de pauze praten we met dirigent Juan Felipe Molano en horen iets meer over de achtergronden en werkwijze.
Met bus en taxi reizen we naar huis om ons te verkleden. Als we een taxi proberen te bestellen om naar onze dinerafspraak te gaan, blijkt dat onmogelijk. Geheel tegen alle adviezen in gaan we dus de straat op en houden een taxi aan. Onderweg kopen we een cadeautje voor de gastvrouw en na wat zoeken zijn we precies op tijd bij Maria Claudia en haar man Hernando. Ze wonen tegen de berg aan, met een prachtig uitzicht over de stad. Ook nu valt ons weer op hoe ruim en goed ingedeeld de appartementen in Bogotá zijn. Maria Claudia komt aanzetten met een prachtig fotoboek waarin door middel van chronologische luchtfoto's de ontwikkeling van Bogotá in de twintigste eeuw in beeld is gebracht. Pieters vermoeden dat de bergen langs de oostkant van Bogotá vroeger veel kaler waren, wordt hier bevestigd. Sinds de jaren tachtig zijn er heel wat bomen bijgekomen.
Ook kijken we in een boek over het werk van Rogelio Salmona, de architect die in Bogotá het bouwen met baksteen weer heeft geïntroduceerd. Bogotá heeft een eigen charme door de vele appartementengebouwen die uit baksteen en glas zijn opgetrokken in een strakke en sobere stijl. De bakstenen worden over het algemeen in kleine fabriekjes gefabriceerd, en gebakken met steenkool. Op onze reis terug uit Villa de Leyva (vorige week donderdag) konden we dat goed zien. Door deze fabricagemethode krijg je een gemeleerde kleur in de steen die de gebouwen ook een zekere levendigheid geeft.
Naar aanleiding van ons gesprek over de bomen van Bogotá krijgen we een boek over dat onderwerp mee naar huis. We eten 'sancocho vallecaucano', een traditionele Colombiaanse maaltijdsoep, met patacon, yucca, kip en aardappel als bijgerechten.
Het huis hangt vol met allerlei moderne kunst aan de muren en overal om ons heen, een hobby van Maria Claudia die ons op ons verzoek meteen een lijstje met een stuk of zeven galeries voor moderne kunst meegeeft.
Wat een heerlijke avond.
Woensdag 10 augustus
Met het lijstje van Maria Claudia in de hand bezoeken we een vijftal galeries in verschillende wijken en genieten van de enorm gevarieerde hedendaagse kunst in Bogotá. We eindigen in de kunstenaarswijk La Macarena, waar ook het Mexicaanse restaurant El AGave Azul (ook een tip van Maria Claudia) is en waar we hebben afgesproken met altvioliste Johanna Gutierrez. Er blijkt geen menu te zijn, maar we krijgen net zo lang kleine creaties voorgezet tot we aangeven dat het genoeg is. Het wordt een culinair feest. Dat de Mexicaanse keuken zo gevarieerd en zo lekker is, wisten we niet.
Met Johanna rijden we in haar in perfecte staat verkerende BMW 1983 naar de Jardín Botanico waar het paramo nauwelijks te onderscheiden is van de neblina (nevelwoud), vanwege de wildgroei tussen de karakteristieke soorten. En we vinden eindelijk de naam voor de blauwe bloem die we al sinds Ecuador steeds weer zijn tegengekomen: de agapanthus. De Jardín is een vredige en rustige plek in deze hectische stad.
Daarna bezoeken we de Biblioteca Virgilio Barca, een fraai ontwerp van architect Salmona, in baksteen en beton en met een belangrijke rol voor water. De afwisseling tussen ronde en vierkante vormen brengt een bijzondere spanning in het gebouw, en de uitzichten op de omliggende heuvels zijn prachtig.
Johanna neemt ons daarna mee naar cafe/restaurant 'Crepes & Waffles' waar we een tijdlang kletsen voordat we onder haar leiding boodschappen gaan doen in supermarkt Carulla. Johanna is ongeveer even oud als Pieters oudste dochter en weet precies wat het wensenlijstje van de dochters inhoudt aan snoepgoed, limonades en andere lekkernijen. We kopen een halve rugzak vol met arequipe, colombiana, postobon, fruna, bocadillos, galettas, papas margarita in drie smaken, granadilla's (snotterbollen...) en de onmisbare ingrediënten voor een goede ajiaco (traditionele soep) die we zaterdag hopen klaar te maken met/voor kinderen en kleinzoon.
's Avonds zoeken we naar een vroegere woning van Pieter en zijn gezin in de heuvels van de wijk Santa Anna. Maar in het donker blijkt dat lastig. Het is nog altijd een prachtige plek met een schitterend uitzicht.
Donderdag 11 augustus
Na het inpakken en startklaar maken voor de laatste etappe van onze reis, rijden we met Maria Clara langs een 'Surtifruver', een supermarkt voor groenten en fruit, waarvan er hier veel zijn. Het is ongelooflijk wat er aan soorten vruchten (en aan variaties binnen de soorten!) en aan groenten verkrijgbaar is. Alles even vers en rijp. Denk bijvoorbeeld aan maracuya, freijoa, granadilla, lulo, curuba, mangostino, 4 soorten banaan, 5 soorten mango, papaya, etc etc etc, en dat natuurlijk naast alle bekende vruchten en zuidvruchten. Er zijn overigens geen kersen, maar die zijn dan weer op straat verkrijgbaar.
Voor de afscheidslunch nemen we Maria Clara mee naar 'Astrid y Gaston', waar ze nog niet eerder geweest is en waar we smullen van het eten: drie verschillende ceviches als voorgerecht, en daarna corvina (ook wel ombervis genoemd: een soort baars met korte vinnen, die onder andere in Mexico voorkomt) en garnalen, en we genieten van de prima service.
De taxi die we gereserveerd hebben om ons naar de luchthaven te brengen, haalt ons bij het restaurant af. Wachtend bij het stoplicht kopen we van een straatverkoper prachtige rozen voor Maria Clara, terwijl we door de chauffeur gesouffleerd worden over de juiste prijs.
Keer op keer valt het ons op hoe vriendelijk en beschaafd mensen hier met elkaar omgaan. Maria Clara bijvoorbeeld is altijd heel beleefd en voorkomend tegen straatverkopers, hoezeer ze ook aanhouden. Maar ook de taxichauffeurs, de portiers, het dienstmeisje en het winkelmeisje gebruiken mooie frasen voor begroeting of beleefdheid. Iedere ontmoeting begint met te vragen hoe het gaat. Al deze vriendelijke en ontspannen ontmoetingen kloppen allerminst met de waarschuwingen en de verhalen over geweld die we steeds meekrijgen. Wij ervaren (gelukkig) niet waar die enorme angst vandaan komt.
Bij het inchecken voor onze vluchten naar Parijs en verder naar Amsterdam bleken we ellendige stoelen te hebben gekregen, waar we via internet ook niets aan konden veranderen. Maar aan de balie wil de stewardess wel een aantekening maken dat we graag aan een raam of gangpad willen zitten. Als we bijna instappen voor de vlucht naar Parijs worden onze stoelen omgewisseld voor twee stoelen aan het raam, helemaal voorin het toestel. Weer zo'n moment van geluk. Met een glas wijn onder handbereik noteren we de belevenissen van de laatste dagen, terwijl we een schitterend onweer bewonderen in de wolken naast ons, op een hoogte van tussen de 4000 en 5000 meter.We discussiëren over wanneer deze prachtige reis echt voorbij is: nu we in het vliegtuig zitten of als we zaterdag in Amsterdam weer in onze eigen bed zullen liggen...
Vrijdag 12 augustus
Het wordt een nacht met weinig slaap dankzij het krachtige stemgeluid van een drietal baby's in onze directe omgeving. Voordeel daarvan is wel weer dat we vanavond naar verwachting minder last zullen hebben van de jetlag.
Zodra we in Parijs zijn uitgestapt en nogmaals door de douanecontrole moeten, worden we met onze neus op de feiten gedrukt: Europa is geen Colombia. We missen de vriendelijke begroeting, de voorkomendheid en de brede lach.
Stipt op tijd komen we op Schiphol aan waar onze rugzakken ook arriveren, en we nemen de trein naar Nijmegen, voor de laatste etappe van onze reis. Want daar zijn Wenneke, Tom en Viggo.
Maandagochtend. We hebben niet veel tijd meer en we willen nog zo veel zien en doen in Bogotá. Gelukkig is het Botero Museum op maandag open. Voor we naar binnen gaan drinken we eerst heerlijke koffie bij Juan Valdez, een echte aanrader. Het in een traditioneel Bogotaans huis gevestigde Museo Botero heeft een fraaie verzameling met schilderijen van de schilder, die hij zelf geschonken heeft aan het Colombiaanse volk en die zijn ondergebracht bij de Banco de la Republica. Het valt ons op dat er naast een enorme eenheid van stijl en allerlei terugkerende elementen veel humor in zijn werk zit. Een klein schilderij naar aanleiding van een moordaanslag blijkt daarnaast heel aangrijpend, terwijl het toch ook in dezelfde herkenbare stijl geschilderd is.
In hetzelfde museum bevindt zich ook een prachtige collectie 20ste eeuwse kunst, overduidelijk opgebouwd door iemand met een heel specifieke smaak en een groot gevoel voor kleur en licht. Het is een schitterende collectie, waarvan ons niet helemaal duidelijk geworden is of ook deze verzameling geschonken/en of samengesteld is door Botero. Het zou ons niets verbazen.
Een verzameling moderne kunst in een aanpalend gebouw is een stuk minder interessant: eigenlijk zijn alleen de drie (vroege) Botero's uit de jaren '50 echt interessant omdat ze iets van de ontwikkeling van die later zo herkenbare stijl laten zien.
A heeft vervolgens een lunchafspraak met Maria Claudia, de directeur van het Orchesta Filarmonica de Bogotá bij 'Astrid y Gaston', een fantastisch Peruaans restaurant dat ook in een aantal andere hoofdsteden in Zuid Amerika gevestigd is. Terwijl Pieter een wandeling maakt door de wijk rond zijn vroegere kantoor, gaan A en Maria Claudia na de lunch op pad met de auto met chauffeur voor een rondrit door de wijken Chapinero alto en Teusaquillo, en rijden dan door naar het kantoor van het orkest voor een rondleiding ter plaatse.
A zoekt P op in shoppingcentrum Andino om klassieke cd's voor Maria Clara te kopen als dank voor haar fantastische gastvrijheid deze week. In Colombia zijn eigenlijk geen goede cd-winkels met klassieke muziek te vinden. Tot een paar jaar terug was er alleen in Bogotá een prima winkel, maar die is op de fles gegaan door gebrek aan klandizie.
Dan vlug naar huis waar we instappen bij Maria Clara om vriendin Amelia op te halen en door te rijden naar de bioscoop bovenin winkelcentrum Andino. We willen naar de avondfilm. Er zijn alleen kaartjes voor de eerste rij beschikbaar maar op advies van de kaartjesverkoper halen we eerst een snack bij wijze van diner (waar we Helena Samper en verloofde Shawn tegenkomen, zie bij feest van afgelopen zaterdag) en vijf minuten voor het begin van de voorstelling melden we ons weer bij de kassa. Nu blijken er vier vorstelijke plaatsen beschikbaar te zijn en we gaan dus inderdaad naar de film: Midnight in Paris, de nieuwste van Woody Allan waarin kunstenaars uit het begin van de 20ste eeuw een belangrijke rol spelen.
Veel gereserveerde plaatsen lijken niet te worden afgehaald want de bioscoop is lang niet vol. De film is Woody Allan op zijn best.
Dinsdag 9 augustus
Vanuit huis nemen we de bus naar het goudmuseum in het oude centrum van de stad, en dat blijkt een schier oneindige slalom door het drukke ochtendverkeer. Het kost ons meer dan een uur om er te komen.
Ingedeeld naar de verschillende stammen bewonderen we het fijne goudwerk. Sieraden en lichaamsversieringen die horen bij sjamanen of hoofdmannen, statussymbolen, afbeeldingen van mensen, dieren en planten, en ook gebruiksvoorwerpen. Het goud is er in vele kleuren, afhankelijk van de hoeveelheden koper of zilver in de legering. Er is vrij veel informatie over de gebruikte technieken, maar weinig over de specifieke stukken. Goud werd overduidelijk op vele plekken in Colombia gevonden en gebruikt.
Als we buiten komen wordt juist het verkeer stil gezet en verschijnt er een gemotoriseerde escorte met gepantserde Toyota landcruisers, gevolgd door limousines die weer gevolgd worden landcruisers (waarvan er één een schutterskoepel compleet met mitrailleur heeft), en tenslotte een ambulance. Dit moet de president zijn. Voor ons is er even geen taxi beschikbaar, dus we proberen de nieuwe snelbus (Transmilenio) om bij de Universidad Nacional te komen. Hoe de dienstregeling werkt blijft voor ons een raadsel, maar we worden gelukkig geholpen door medepassagiers. Op de enorme campus bezoeken we het auditorium Leon de Greiff om een stukje van een repetitie mee te maken van een jeugdorkest van Batuta.
Batuta is een organisatie die naar voorbeeld van El Sistema in Venezuela is ontstaan en die inmiddels een paar honderd jeugdorkesten en vele cultuurcentra voor kinderen heeft in Colombia. Het orkest dat wij horen gaat over een dikke week op tournee naar Italië en Berlijn. De spelers zijn tussen de dertien en achttien jaar. Er wordt behoorlijk goed gespeeld (de ritmesectie van vooral meisjes is voortreffelijk) en tegelijk kan het je niet ontgaan dat het voor een groot deel pubers zijn voor wie discipline een lastig begrip is. In de pauze praten we met dirigent Juan Felipe Molano en horen iets meer over de achtergronden en werkwijze.
Met bus en taxi reizen we naar huis om ons te verkleden. Als we een taxi proberen te bestellen om naar onze dinerafspraak te gaan, blijkt dat onmogelijk. Geheel tegen alle adviezen in gaan we dus de straat op en houden een taxi aan. Onderweg kopen we een cadeautje voor de gastvrouw en na wat zoeken zijn we precies op tijd bij Maria Claudia en haar man Hernando. Ze wonen tegen de berg aan, met een prachtig uitzicht over de stad. Ook nu valt ons weer op hoe ruim en goed ingedeeld de appartementen in Bogotá zijn. Maria Claudia komt aanzetten met een prachtig fotoboek waarin door middel van chronologische luchtfoto's de ontwikkeling van Bogotá in de twintigste eeuw in beeld is gebracht. Pieters vermoeden dat de bergen langs de oostkant van Bogotá vroeger veel kaler waren, wordt hier bevestigd. Sinds de jaren tachtig zijn er heel wat bomen bijgekomen.
Ook kijken we in een boek over het werk van Rogelio Salmona, de architect die in Bogotá het bouwen met baksteen weer heeft geïntroduceerd. Bogotá heeft een eigen charme door de vele appartementengebouwen die uit baksteen en glas zijn opgetrokken in een strakke en sobere stijl. De bakstenen worden over het algemeen in kleine fabriekjes gefabriceerd, en gebakken met steenkool. Op onze reis terug uit Villa de Leyva (vorige week donderdag) konden we dat goed zien. Door deze fabricagemethode krijg je een gemeleerde kleur in de steen die de gebouwen ook een zekere levendigheid geeft.
Naar aanleiding van ons gesprek over de bomen van Bogotá krijgen we een boek over dat onderwerp mee naar huis. We eten 'sancocho vallecaucano', een traditionele Colombiaanse maaltijdsoep, met patacon, yucca, kip en aardappel als bijgerechten.
Het huis hangt vol met allerlei moderne kunst aan de muren en overal om ons heen, een hobby van Maria Claudia die ons op ons verzoek meteen een lijstje met een stuk of zeven galeries voor moderne kunst meegeeft.
Wat een heerlijke avond.
Woensdag 10 augustus
Met het lijstje van Maria Claudia in de hand bezoeken we een vijftal galeries in verschillende wijken en genieten van de enorm gevarieerde hedendaagse kunst in Bogotá. We eindigen in de kunstenaarswijk La Macarena, waar ook het Mexicaanse restaurant El AGave Azul (ook een tip van Maria Claudia) is en waar we hebben afgesproken met altvioliste Johanna Gutierrez. Er blijkt geen menu te zijn, maar we krijgen net zo lang kleine creaties voorgezet tot we aangeven dat het genoeg is. Het wordt een culinair feest. Dat de Mexicaanse keuken zo gevarieerd en zo lekker is, wisten we niet.
Met Johanna rijden we in haar in perfecte staat verkerende BMW 1983 naar de Jardín Botanico waar het paramo nauwelijks te onderscheiden is van de neblina (nevelwoud), vanwege de wildgroei tussen de karakteristieke soorten. En we vinden eindelijk de naam voor de blauwe bloem die we al sinds Ecuador steeds weer zijn tegengekomen: de agapanthus. De Jardín is een vredige en rustige plek in deze hectische stad.
Daarna bezoeken we de Biblioteca Virgilio Barca, een fraai ontwerp van architect Salmona, in baksteen en beton en met een belangrijke rol voor water. De afwisseling tussen ronde en vierkante vormen brengt een bijzondere spanning in het gebouw, en de uitzichten op de omliggende heuvels zijn prachtig.
Johanna neemt ons daarna mee naar cafe/restaurant 'Crepes & Waffles' waar we een tijdlang kletsen voordat we onder haar leiding boodschappen gaan doen in supermarkt Carulla. Johanna is ongeveer even oud als Pieters oudste dochter en weet precies wat het wensenlijstje van de dochters inhoudt aan snoepgoed, limonades en andere lekkernijen. We kopen een halve rugzak vol met arequipe, colombiana, postobon, fruna, bocadillos, galettas, papas margarita in drie smaken, granadilla's (snotterbollen...) en de onmisbare ingrediënten voor een goede ajiaco (traditionele soep) die we zaterdag hopen klaar te maken met/voor kinderen en kleinzoon.
's Avonds zoeken we naar een vroegere woning van Pieter en zijn gezin in de heuvels van de wijk Santa Anna. Maar in het donker blijkt dat lastig. Het is nog altijd een prachtige plek met een schitterend uitzicht.
Donderdag 11 augustus
Na het inpakken en startklaar maken voor de laatste etappe van onze reis, rijden we met Maria Clara langs een 'Surtifruver', een supermarkt voor groenten en fruit, waarvan er hier veel zijn. Het is ongelooflijk wat er aan soorten vruchten (en aan variaties binnen de soorten!) en aan groenten verkrijgbaar is. Alles even vers en rijp. Denk bijvoorbeeld aan maracuya, freijoa, granadilla, lulo, curuba, mangostino, 4 soorten banaan, 5 soorten mango, papaya, etc etc etc, en dat natuurlijk naast alle bekende vruchten en zuidvruchten. Er zijn overigens geen kersen, maar die zijn dan weer op straat verkrijgbaar.
Voor de afscheidslunch nemen we Maria Clara mee naar 'Astrid y Gaston', waar ze nog niet eerder geweest is en waar we smullen van het eten: drie verschillende ceviches als voorgerecht, en daarna corvina (ook wel ombervis genoemd: een soort baars met korte vinnen, die onder andere in Mexico voorkomt) en garnalen, en we genieten van de prima service.
De taxi die we gereserveerd hebben om ons naar de luchthaven te brengen, haalt ons bij het restaurant af. Wachtend bij het stoplicht kopen we van een straatverkoper prachtige rozen voor Maria Clara, terwijl we door de chauffeur gesouffleerd worden over de juiste prijs.
Keer op keer valt het ons op hoe vriendelijk en beschaafd mensen hier met elkaar omgaan. Maria Clara bijvoorbeeld is altijd heel beleefd en voorkomend tegen straatverkopers, hoezeer ze ook aanhouden. Maar ook de taxichauffeurs, de portiers, het dienstmeisje en het winkelmeisje gebruiken mooie frasen voor begroeting of beleefdheid. Iedere ontmoeting begint met te vragen hoe het gaat. Al deze vriendelijke en ontspannen ontmoetingen kloppen allerminst met de waarschuwingen en de verhalen over geweld die we steeds meekrijgen. Wij ervaren (gelukkig) niet waar die enorme angst vandaan komt.
Bij het inchecken voor onze vluchten naar Parijs en verder naar Amsterdam bleken we ellendige stoelen te hebben gekregen, waar we via internet ook niets aan konden veranderen. Maar aan de balie wil de stewardess wel een aantekening maken dat we graag aan een raam of gangpad willen zitten. Als we bijna instappen voor de vlucht naar Parijs worden onze stoelen omgewisseld voor twee stoelen aan het raam, helemaal voorin het toestel. Weer zo'n moment van geluk. Met een glas wijn onder handbereik noteren we de belevenissen van de laatste dagen, terwijl we een schitterend onweer bewonderen in de wolken naast ons, op een hoogte van tussen de 4000 en 5000 meter.We discussiëren over wanneer deze prachtige reis echt voorbij is: nu we in het vliegtuig zitten of als we zaterdag in Amsterdam weer in onze eigen bed zullen liggen...
Vrijdag 12 augustus
Het wordt een nacht met weinig slaap dankzij het krachtige stemgeluid van een drietal baby's in onze directe omgeving. Voordeel daarvan is wel weer dat we vanavond naar verwachting minder last zullen hebben van de jetlag.
Zodra we in Parijs zijn uitgestapt en nogmaals door de douanecontrole moeten, worden we met onze neus op de feiten gedrukt: Europa is geen Colombia. We missen de vriendelijke begroeting, de voorkomendheid en de brede lach.
Stipt op tijd komen we op Schiphol aan waar onze rugzakken ook arriveren, en we nemen de trein naar Nijmegen, voor de laatste etappe van onze reis. Want daar zijn Wenneke, Tom en Viggo.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
