Familieleven

Vrijdag 5 augustus
Eerst gaan we op pad voor vers fruit en avocado's: op de hoek van onze straat staat een karretje met avocado's zo groot als we ze nog niet eerder gezien hebben. En ook vlakbij, in de middenberm van de NQS (Norte Quito Sur: een van de grote verbindingswegen in de stad van noord naar zuid, en vroeger genaamd de Avenida de Quito) staat een groenten- en fruitstal met prima waar voor een lage prijs, waar we allerlei vruchten inslaan. Daarna pakken we de bus naar winkelcentrum Unicentro, waar we voor niet al te veel geld een fatsoenlijk paar schoenen zouden moeten kunnen bemachtigen voor A, zodat die bergschoenen het damesachtige van de inmiddels aangeschafte rokjes niet langer hoeven te ondermijnen. Er blijkt een ongelooflijke hoeveelheid schoenenwinkels te zijn, met prima kwaliteit en een heel stuk goedkoper dan in nl. We slaan dus A'tjes slag.
Thuis lunchen we met Maria-Clara en zoon Juan-Camilo: een heerlijke door Maria-Clara zelf gemaakte 'ajiaco', traditioneel Bogotaanse soep met daarin 3 soorten aardappelen, mais in grote stukken, wortel en 2 soorten ui (alleen voor de smaak), kippenborst in stukjes, guascas (een kruid, en daarvan alleen de blaadjes), en op het bord dan op het laatste moment nog kappertjes, verse room, koude kip en avocado erdoor of erbij, precies zoals je het het lekkerst vindt.
En dan is het alweer kwart voor vier, tijd voor de siësta....
Om kwart over 6 vertrekken we met de taxi naar de concertzaal, die afhankelijk van het verkeer op circa een uur rijden van ons appartement ligt. Het concert begint om 8 uur, maar we hebben om half 8 een afspraak met de directeur. Onverwacht valt het verkeer mee en zijn we al om 10 voor 7 bij de (nieuwe) zaal. Zonder de kaartjes, die pas om half 8 met onze afspraak meekomen, mogen we echter niet naar binnen. Maar geen nood: Maria-Clara kent de dame die verantwoordelijk is voor de catering nog van de lagere school, en deze smoest even met de suppoost waarna we toch naar binnen mogen en alvast een glas wijn kunnen drinken. Maria-Claudia (de directeur van het orkest) blijkt verlaat door het drukke verkeer: zij doet er meer dan anderhalf uur over om vanuit het kantoor van het orkest bij de zaal te komen. Niets bijzonders in deze enorme stad met 8 à 10 miljoen inwoners. We kletsen even en treffen ook Johanna, altiste in het orkest, die we in Amsterdam al een paar keer ontmoet hebben. De artistiek directeur van de zaal geeft ons een snelle rondleiding zodat we ook de kleine zaal even kunnen zien.
Het concert bevat uitsluitend Latijns-Amerikaans repertoire en dit roept bij het relatief jonge publiek (waaronder ook veel ouders met kinderen) groot enthousiasme op, zeker niet in de laatste plaats door de leuke speeches en de swingende bewegingen van de dirigent.
De muziek is in onze oren niet allemaal even sterk, maar wel levendig en optimistisch gecomponeerd, met veel energie, swingende ritmes, en de nodige herhalingen. Het is ons eerste klassieke concert in bijna drie maanden. Een gekke gewaarwording.
Na het concert bedanken we, achter de coulissen, de dirigent en vertrekken naar het restaurant waar we op uitnodiging van Maria-Claudia souperen. Anneke rijdt mee in de auto met chauffeur en bespreekt wat zakelijke onderwerpen, Pieter en Maria-Clara reizen mee met Johanna. Het restaurantje ligt, weer een stuk zuidelijker dan de zaal, middenin een op vrijdagavond heel erg drukke uitgaansbuurt. Het wordt een gezellige, maar ook lange avond: pas tegen half 2 zijn we thuis. Voorzien van een uitnodiging om maandagavond bij Maria-Claudia en haar man (die journalist is) thuis te komen eten.

Zaterdag 6 augustus
De dag begint met het laten uitspuiten van A's oren door Monica. Dat lukt goed en haar wereld wordt weer een stuk ruimer. We vertrekken weer snel, na de feestjurk bewonderd te hebben die Monica gekocht heeft voor het huwelijk waar ze later vandaag heen gaat.
Maria-Clara wil ons graag iets van de stad laten zien en eerst gaan we daarom met de funicular naar Monserrate, de berg met daarop een kerkje en wat restaurants (op 3200 meter) vlak naast de stad (2600 meter), en met een fantastisch uitzicht over de hoogvlakte (La Sabana) van Bogotá.
Daarna rijden we naar de oude stad, La Candelaria, waar we wat rondstruinen, een boekwinkel bezoeken en een tentoonstelling met kostuums van origami. Ook lopen we onderweg een van de vele winkeltjes met traditionele zoetigheden uit eigen bakkerij binnen. We doen ons tegoed aan een paar van deze mierzoete lekkernijen en blussen het af met een stevige kop koffie (Juan Valdez).
Het is opmerkelijk dat een zo grote stad een zo weinig zeggende kern heeft. Er zijn wat aardig onderhouden oude huizen die in koloniale stijl rondom een binnenplaats gebouwd zijn. Maar het grootste deel van deze wijk is nogal vervallen, of vervangen door lelijke, vaak simpele bakstenen of betonnen panden. De uitstraling is heel onopvallend, en dat heeft ook weer een zekere sympathie. De wijk wordt onder andere bewoond door kunstenaars, en het aantal zwervers is groter dan we elders gezien hebben. Ook het centrale plein, de Plaza Simon Bolívar, heeft geen aantrekkingskracht en geen focus.
Langs eerst nog een andere artiestenwijk, La Macarena, waar veel leuke restaurantjes zijn, rijden we, via het huis van dochter Ximena - om kleindochter Lucia op te halen - terug naar huis.
Zoon Juan-Camilo en zijn vrouw Adriana komen om op te passen op Lucia, want wij gaan met Maria-Clara naar een feestje ter ere van de verjaardag van haar vriendin Helena, die 10 jaar geleden het land ontvlucht is na doodsbedreigingen, en die al die tijd niet terug heeft kunnen keren. Het feest vindt plaats in een restaurant waarvan Helena's broer de eigenaar is. Alle gasten betalen zelf hun eten en drinken, en ook de muziek wordt hoofdelijk omgeslagen. Het is opmerkelijk dat, na 10 jaar afwezigheid, nog zo veel oude vrienden deze verjaardag komen vieren.
Er zijn wat oude bekenden van Pieter waarmee herinneringen worden opgehaald, en we worden volledig opgenomen in het feest. Het sociale contact, en de muziek en dans blijken verreweg het belangrijkst. Het voedsel is van ondergeschikt belang. We zingen, klappen en dansen net als de andere gasten, en voelen ons Colombiaan.

Zondag 7 augustus
Na het ontbijt vertrekken we met Lucia en Maria-Clara naar een park waaraan Pieter goede herinneringen heeft: grote bomen, grote rotsen, heerlijk gras om in te spelen. Lucia loopt van speeltoestel naar speeltoestel en we rekken de tijd zodat Maria-Clara's moeder zich klaar kan maken voordat we haar komen ophalen voor de lunch. Onderweg rijden we langs 2 appartementen waar Pieter vroeger gewoond heeft en zien hoe de stad zich ontwikkeld heeft. Wat eerder een parkje was is nu volgebouwd, een zandweg is geasfalteerd en het bos staat vol met flats.
De lunch is afgesproken in 'Andres, carne de res', een begrip in Bogotá waaraan Pieter ook herinneringen heeft van meer dan 20 jaar geleden. Het is een knotsgek restaurant, met een overdadige en fantasierijke inrichting en vandaag (vanwege de gedenkdag van de slag bij de Puente de Boyaca) met muzikale en theatrale performances die ook een poëtische kant hebben. Monica en Juan-Camilo moeten verstek laten gaan, maar met Ximena, Ricardo, Lucia, oma Gonzalez de Urbina, Maria-Clara en wij tweëen, hebben we een heel bijzondere lunch.
Oma nodigt ons vervolgens uit om haar appartement te komen bekijken. Het is een ruim en heel licht appartement met een mix van oud koloniaal meubilair, veel zilverwerk, erfstukken, en prachtige foto-albums waarin de verschillende generaties (terugkijkend tot aan het begin van de 19de eeuw) zijn vastgelegd. Ook krijgen we de foto-compilatie te zien (met muziek en poëtische teksten), die gemaakt is ter ere van de 80-ste verjaardag van oma. Het is net of we ook een beetje familie zijn.
Dan rijden we, met zijn zessen, nog even langs Monica en Daniel om een cadeautje te bezorgen voor de prima medische zorg, en om nog gezellig na te kletsen over de bruiloft van de dag ervoor van Daniels tweelingbroer. Om deze familiedag af te maken worden we dan ook nog uitgenodigd om het appartement van Ximena en Ricardo te komen bekijken, want het was ook de twee-jarige Lucia opgevallen dat we daar nog niet geweest waren. Het blijkt een verrassend mooi verbouwd en met veel oog voor detail ingericht appartement te zijn. We genieten er van de mooie kunstwerken aan de muur en de beelden op verschillende plekken in huis. Lucia is een trotse prinses in haar eigen kamer. Haar keukentje blijkt een strak georganiseerd domein, waar potten en pannen onder het fornuis staan en groenten en fruit in de ijskast liggen. Als Pieter suggereert dat we spaghetti eten haalt ze direct de mini-spaghetti-opscheplepel te voorschijn.
Tenslotte wordt oma weer thuis gebracht en maken we een heerlijke rijpe ananas soldaat.
We beschrijven de gebeurtenissen van de afgelopen dagen voor Waarbenjij en dan is het alweer tegen middernacht...