Sterren en golven
Door: Pieter en Anneke
Blijf op de hoogte en volg Pieter
29 Juli 2011 | Colombia, Palomino
Maandag 25 juli
Het cafetaria van ons hotel, waar we ontbijten, is buiten aan het strand. Er is nog bijna niemand op straat of op het strand te bekennen. De baai ligt stil te schitteren in de ochtendzon en de eerste bootjes worden klaar gemaakt voor duikactiviteiten. Wij laten een rugzak achter in het hotel en reserveren voor het eind van deze week opnieuw een kamer. Met een taxi reizen we naar het centrum van Santa Marta. Anneke vraagt zich voor de zoveelste keer af of de chauffeur soms dronken is. Hij lispelt totaal onverstaanbaar, maar volgens Pieter is dit zoals men spreekt hier aan de kust. Hele lettergrepen worden ingeslikt, de s wordt als h uitgesproken en alles wordt aan elkaar geplakt.
In Colombia spreken de mensen trouwens opvallend genoeg altijd met twee woorden: si señor in het zuiden, hi heño in het noorden...
Als wij veilig bij het bewuste kruispunt aankomen staat er (zoals gebruikelijk...) een bus klaar, die nog net plek heeft voor 2 passagiers en die ons in Palomino kan afleveren. Met alle deuren en ramen open rijden we langs de zuidkant van het Parque Tayrona en vervolgen de weg met steeds minder passagiers tot 35 km ten oosten van dit park. In het kleine dorpje Palomino zijn we de laatsten die uitstappen. Zoals afgesproken bellen we het nummer van de Cabanas Las Estrellas waar we gereserveerd hebben. We krijgen iemand aan de lijn die nergens vanaf weet en die belooft dat we op het nummer van de winkelier met wiens telefoon we bellen (a € 0,08 per minuut) zullen worden teruggebeld.
Na de verlossende bevestiging stappen we achterop twee bromfietstaxi's die ons afleveren bij ons paradijselijk bounty-strand. We zijn de enige gasten en hebben een ruim houten huisje aan het strand, op palen, met dak van palmbladeren en met aan de achterzijde eraan vast een openlucht badkamer in een besloten tuintje. Tussen ons en de bruisende branding uitsluitend palmbomen en zand. Op de veranda twee kleurige hangmatten en een tafel met stoelen. Tussen de twee cabana's waaruit Las Estrellas bestaat, is een keukenhutje waar ontbijt en twee heerlijke warme maaltijden per dag voor ons worden klaar gemaakt door Diana (volpension voor € 40,- per persoon per dag). Dichter bij zee staan de eethut (met 's avonds petroleumverlichting) en een paar zitjes onder de bomen. En verder is er niets. Als je in bed ligt hoor je het beuken van de golven en een enkele krekel.
Diana kookt uitstekend: verse vis a la plancha, vissoep, paella met vis, langoustines con ajillo etc. Maar ook een heerlijke cocosrijst, patacon, lokale toetjes (guavagelei met kaas, rijstepap in melk, etc), en veel sla, verse vruchten en vruchtensappen.
De komende dagen bestaat ons leven uit: zonsopgang zien (begint rond kwart over vijf), zwemmen, lezen, ontbijten, lezen, zwemmen, lunchen, siesta, zwemmen, lezen, strandwandeling, borrel bij zonsondergang (we kunnen zowel de zon uit het water zien verrijzen als de zon in de zee zien zakken), lezen, dineren, lezen en slapen. We praten over onze toekomstplannen en filosoferen over het verleden. En we houden niet op onszelf gelukkig te prijzen.
Dinsdag 26 juli
Zie het programma bij gisteren...
Als we zitten te lezen horen we vlakbij een droge 'tok'. Nog geen twee meter bij ons vandaan ligt een kokosnoot die gelukkig niet ver van de boom viel. Het wordt een vertrouwd geluid. Hoe vaak zou iemand geraakt worden door een vallende noot?
We zwemmen in de golven en zitten, afgezien van 10 minuten iedere kant van A, in de schaduw. Maar aan het eind van de dag lijken we wel varkentjes die met rode verf gespeeld hebben.
Woensdag 27 juli
Zie het programma bij eergisteren...;)
P is helemaal ondergedompeld in 'No hay silencio que no termine'. Het boek dat Ingrid Betancourt schreef naar aanleiding van haar 6,5 jaar gevangenschap bij de FARC. A leest 'El olor de la guayba' waarin Gabriek Garcia Marquez in gesprek met een vriend vertelt over zijn leven en de tot standkoming van zijn boeken. Met het woordenboek Spaans-Engels ernaast. Mooi en leerzaam.
De varkentjes zijn nog even rozerood.
Donderdag 28 juli
Zie het programma bij de dag vóór eergisteren...;))
P loopt naar het dorp om iets wat lijkt op aftersun te bemachtigen. Heen langs het strand (45') en terug (iets sneller) langs de weg. Wat voelt dat prettig op die verbrande huid.
Bij de lunch ineens smakelijke langoustines met knoflook, met sla, en cocosrijst. We worden verwend.
Vrijdag 29 juli
Na het afwerken van het ochtendprogramma van gisteren vertrekken we na de lunch, zonder siësta, eerst te voet langs het strand en daarna met de bus, terug naar La Ballena Azul. Zodra we instappen begint het te regenen en daar komt voorlopig geen verandering in.
Het cafetaria van ons hotel, waar we ontbijten, is buiten aan het strand. Er is nog bijna niemand op straat of op het strand te bekennen. De baai ligt stil te schitteren in de ochtendzon en de eerste bootjes worden klaar gemaakt voor duikactiviteiten. Wij laten een rugzak achter in het hotel en reserveren voor het eind van deze week opnieuw een kamer. Met een taxi reizen we naar het centrum van Santa Marta. Anneke vraagt zich voor de zoveelste keer af of de chauffeur soms dronken is. Hij lispelt totaal onverstaanbaar, maar volgens Pieter is dit zoals men spreekt hier aan de kust. Hele lettergrepen worden ingeslikt, de s wordt als h uitgesproken en alles wordt aan elkaar geplakt.
In Colombia spreken de mensen trouwens opvallend genoeg altijd met twee woorden: si señor in het zuiden, hi heño in het noorden...
Als wij veilig bij het bewuste kruispunt aankomen staat er (zoals gebruikelijk...) een bus klaar, die nog net plek heeft voor 2 passagiers en die ons in Palomino kan afleveren. Met alle deuren en ramen open rijden we langs de zuidkant van het Parque Tayrona en vervolgen de weg met steeds minder passagiers tot 35 km ten oosten van dit park. In het kleine dorpje Palomino zijn we de laatsten die uitstappen. Zoals afgesproken bellen we het nummer van de Cabanas Las Estrellas waar we gereserveerd hebben. We krijgen iemand aan de lijn die nergens vanaf weet en die belooft dat we op het nummer van de winkelier met wiens telefoon we bellen (a € 0,08 per minuut) zullen worden teruggebeld.
Na de verlossende bevestiging stappen we achterop twee bromfietstaxi's die ons afleveren bij ons paradijselijk bounty-strand. We zijn de enige gasten en hebben een ruim houten huisje aan het strand, op palen, met dak van palmbladeren en met aan de achterzijde eraan vast een openlucht badkamer in een besloten tuintje. Tussen ons en de bruisende branding uitsluitend palmbomen en zand. Op de veranda twee kleurige hangmatten en een tafel met stoelen. Tussen de twee cabana's waaruit Las Estrellas bestaat, is een keukenhutje waar ontbijt en twee heerlijke warme maaltijden per dag voor ons worden klaar gemaakt door Diana (volpension voor € 40,- per persoon per dag). Dichter bij zee staan de eethut (met 's avonds petroleumverlichting) en een paar zitjes onder de bomen. En verder is er niets. Als je in bed ligt hoor je het beuken van de golven en een enkele krekel.
Diana kookt uitstekend: verse vis a la plancha, vissoep, paella met vis, langoustines con ajillo etc. Maar ook een heerlijke cocosrijst, patacon, lokale toetjes (guavagelei met kaas, rijstepap in melk, etc), en veel sla, verse vruchten en vruchtensappen.
De komende dagen bestaat ons leven uit: zonsopgang zien (begint rond kwart over vijf), zwemmen, lezen, ontbijten, lezen, zwemmen, lunchen, siesta, zwemmen, lezen, strandwandeling, borrel bij zonsondergang (we kunnen zowel de zon uit het water zien verrijzen als de zon in de zee zien zakken), lezen, dineren, lezen en slapen. We praten over onze toekomstplannen en filosoferen over het verleden. En we houden niet op onszelf gelukkig te prijzen.
Dinsdag 26 juli
Zie het programma bij gisteren...
Als we zitten te lezen horen we vlakbij een droge 'tok'. Nog geen twee meter bij ons vandaan ligt een kokosnoot die gelukkig niet ver van de boom viel. Het wordt een vertrouwd geluid. Hoe vaak zou iemand geraakt worden door een vallende noot?
We zwemmen in de golven en zitten, afgezien van 10 minuten iedere kant van A, in de schaduw. Maar aan het eind van de dag lijken we wel varkentjes die met rode verf gespeeld hebben.
Woensdag 27 juli
Zie het programma bij eergisteren...;)
P is helemaal ondergedompeld in 'No hay silencio que no termine'. Het boek dat Ingrid Betancourt schreef naar aanleiding van haar 6,5 jaar gevangenschap bij de FARC. A leest 'El olor de la guayba' waarin Gabriek Garcia Marquez in gesprek met een vriend vertelt over zijn leven en de tot standkoming van zijn boeken. Met het woordenboek Spaans-Engels ernaast. Mooi en leerzaam.
De varkentjes zijn nog even rozerood.
Donderdag 28 juli
Zie het programma bij de dag vóór eergisteren...;))
P loopt naar het dorp om iets wat lijkt op aftersun te bemachtigen. Heen langs het strand (45') en terug (iets sneller) langs de weg. Wat voelt dat prettig op die verbrande huid.
Bij de lunch ineens smakelijke langoustines met knoflook, met sla, en cocosrijst. We worden verwend.
Vrijdag 29 juli
Na het afwerken van het ochtendprogramma van gisteren vertrekken we na de lunch, zonder siësta, eerst te voet langs het strand en daarna met de bus, terug naar La Ballena Azul. Zodra we instappen begint het te regenen en daar komt voorlopig geen verandering in.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
