A la orden

Donderdag 14 Juli
Om 4 uur opgestaan om om 5 uur op het vliegveld te zijn voor de vlucht naar Bogotá, waar we een paar uur de tijd hebben om over te stappen voor de vlucht naar Neiva. Om 2 uur 's middags komen we er aan.
Colombia valt als een warme deken over ons heen: in ieder detail ligt herkenning voor Pieter, of het nu gaat om de lichtval, de intonatie waarmee we worden aangesproken, de aanhef met de zinnen ("a la orden"), de handelsmerken, de muziek, de eindeloze variatie aan etenswaren, zoet/zout, groente/fruit, of de vriendelijkheid waarmee overal wordt gereageerd op onze vragen.
We nemen de bus van Neiva naar Pitolito en het valt ons op hoezeer alles er hier verzorgd uitziet. De huizen, vele restaurantjes en uitspanningen langs de weg ademen de sfeer van een warm klimaat, waar het vooral gaat om bescherming die het dak biedt tegen zon en regen, en veel minder om de muren. Lommerrijke plekken met overhangend dak waaronder een veranda. Vriendelijke kleurcombinaties, en tuinen vol prachtig bloeiende struiken. Er zijn grote (droge) rijstvelden en een kwekerij die als naam heeft 'zaad van god'. De vegetatie is anders (groener!) dan alles wat we eerder zagen. Voor het eerst zien we katoen.
Als de bus in een plaatsje stopt, wordt deze meteen omzwermd door verkopers die proberen allerlei etenswaren te slijten. En zodra de deur opengaat zwaait een tiental armen met allerhande waren om het hardst: flesjes fris, druiven, allerlei koek en brood, ijsjes etc etc. Een vrolijke kermis. Onderweg zien we opvallend gekleurde, extra brede bussen (chiva's) die het lokale openbare vervoer verzorgen. Er wordt als dollen gereden. Zo hebben we het nog niet meegemaakt. Je houdt je hart vast als je daar de tijd voor krijgt. Ook opvallend is het aantal 'helpende' verkeersborden: bijna iedere bocht of onderbreking in de weg heeft zijn eigen bord, tot en met een bord dat duidelijk maakt dat ergens al eens eerder een ongeluk heeft plaats gevonden. De muziek tenslotte is ook meteen anders: vrolijk, swingend, meer gevarieerd. En ook hier rijdt een bus niet als er geen muziek aan staat.
Als we om kwart over zeven op het busstation van Pitalito uitstappen, worden we bijna meteen aangesproken of we soms naar San Agostin moeten. Het blijkt de taxi te zijn, die zijn passagiers aan het ronselen is voor de rit van driekwartier. Op de vraag van P of hij veiligheidsriemen heeft komt een vanzelfsprekend 'ja natuurlijk' en hij belooft dat we na 10 minuten zullen vertrekken, met of zonder extra passagiers, en dat hij ons zal afleveren bij ons hotel in plaats van in het centrum van het dorp. De prijs is ongelooflijk laag: 5000 pesos (= ca € 2,50) voor zijn tweëen. Na 10 minuten stappen we in en legt hij ons uit dat er inderdaad veiligheidsgordels zijn maar dat die zijn vastgemaakt omdat die 'in Colombia nooit gebruikt worden', de ritprijs is niet 5000 totaal maar per persoon, en als we het busstation uitrijden stopt hij en moeten we doorschuiven om een derde passagier op de achterbank toe te laten en komt er ook nog een stelletje op de voorstoel naast de chauffeur. Waar kennen we dit gedrag van... het lijkt wel Peru!
In San Agostin worden we in het centrum afgeleverd en staat meteen een taxi klaar om ons naar de Finca El Maco te brengen. Een stijle, half verharde weg waarvan we ons kunnen voorstellen dat niet iedere chauffeur bereid zal zijn om zijn auto daar aan te wagen. In de Finca blijkt dat men niet meer op ons gerekend heeft (we wilden geen voorschot van de helft van de kosten voor 4 nachten voldoen) en dat deze vol is. Gelukkig was P zo slim om de taxi te laten wachten. De chauffeur belt voor ons met zijn mobiele telefoon naar een andere finca die gelukkig wel plaats heeft, en we vertrekken dus weer, met rammelende maag, want inmiddels is het een uur of half negen 's avonds.
Een kwartier later rijden we de laan op bij de finca El Cielo, en dat blijkt een perfecte plek. Men is bereid nog een diner voor ons op tafel te zetten, we krijgen een prachtige, heel ruime kamer met uitzicht over de heuvels en de tuin, met een veranda voor de kamerdeur, en de eigenaren zijn erg aardige mensen. Het is er bovendien stil: geluid van krekels, een beekje, vogels, en van de papagaaien en haan van het huis. Het huis is gebouwd van een soort ijzersterke bamboe en afgewerkt met adobe tussen de stengels. De wind waait er luchtigjes doorheen. En de kamers zijn hoog. Al met al charmant (ook door de tropische bloemen die in de tuin en in potten staan) en prettig om te zijn. Alweer hebben we geluk.