Van AA tot Zeeleeuw
Door: Pieter en Anneke
Blijf op de hoogte en volg Pieter
12 Juli 2011 | Ecuador, Galápagos
van AA tot zeeleeuw
Zondag 10 juli
Vannacht zijn we naar Elisabeth Bay gevaren. We mogen 'uitslapen' want het ontbijt is pas om zeven uur, en om acht uur gaan we in de panga's om door de kreken in het rode-mangrovebos te varen. Er heerst een volstrekte rust en het water is glashelder waardoor we een 'spotted eagle' rog door het water zien zweven. Ook zijn er waterschildpadden. We horen een zeeleeuwjong en zijn moeder, die zich schuil houden in het mangrovebos. We zien blue footed boobies, flighless cormorants, een great blue heron (onze blauwe reiger) en een enkele pinguin in de baai.
Terug op de boot vertrekken we naar Moreno Point, waar we voor de laatste keer (helaas!!) gaan snorkelen. Het water is nogal koud en erg onstuimig. Toch krijgen we heel duidelijk zeepaardjes te zien die zich met hun staart vasthouden aan het wier en prachtig overeind blijven terwijl ze meezwaaien met het wier in de stroom. Er zijn weer veel schildpadden en een enkele voorbij flitsende pinguin. Een jonge aalscholver komt nieuwsgierig naar P en knabbelt aan de ellebogen van zijn wetsuit. De zeeleeuwen spelen om ons heen. Op de bodem is ook allerlei leven waaronder de 'chocolate chip' zeester, die okerkleurig is, met donkere stippen alsof er brokjes chocola over gestrooid zijn.
Na een warme douche en een kop thee aan boord, gaan we aan land en wandelen over een lavaveld dat in 1820 is uitgestroomd. Het is er onherbergzaam en de lava is keihard en scherp. Toch is er groeiend leven, waarover we ons verwonderen. De lavacactus is een van de eerste plantjes: als een bosje laag blijvende, behaarde buisjes - in oker en groen en bruinachtige kleuren. Ook zien we her en der alleenstaande kandelabercactussen, meer dan manshoog.
Er zijn op Galapagos verschillende verschijningsvormen van de lava te onderscheiden (als gevolg van verschillend uitstromen en verschillend uitharden), namelijk AA lava, die brokkelig, scherp en onregelmatig is; Pahoehoe lava (dezelfde term wordt ook op Hawai gebruikt), die lijkt op een vel op de melk waar mooie lijnen en patronen inzitten welke vrij afgerond zijn; en dan zijn er soorten lava die bestaan uit grote vlakken waar bij het uitharden barsten in ontstaan door krimp. Tot onze verrassing zien we enorme bezinkgaten waarin zich brak water verzamelt en waaromheen het prachtig groen is. Er zijn vogels (mockingbirds en de great blue heron) en zelfs flamingo's (knalroze) en eenden (pintail ducks) te zien.
P kijkt met zijn vingers naar de giftige appletree, maar dit heeft gelukkig geen nare gevolgen.
Als we in de bootjes gaan is het bijna zonsondergang en tegen de prachtige achtergrond van de laagstaande zon zien we zeeleeuwen en profil. En dan ineens, op een rots, een hele groep staande pinguins. Een klassiek plaatje waar iedereen geheel door wordt vertederd. Waarschijnlijk mede veroorzaakt door het enorme contrast tussen de hulpeloze, stunteligheid waarmee de pinguins zich op het land bewegen en de onnavolgbare snelheid en behendigheid waarmee ze door het water heen en weer schieten.
's Avonds laat lichten we het anker en vertrekken we richting Puerto Villamil.
Maandag 11 juli
We gaan om 7 uur met de panga's op pad naar een eilandje voor de kust (vóór negen uur mogen de toeristen van de schepen namelijk niet aan wal in Puerto Villamil). Heel onverwacht - de gids heeft ze hier in geen jaren gezien - zien we vijf 'white tipped sharks' door een smalle doorgang tussen de rotsen zeilen. Het zijn nachtrovers en overdag rusten ze uit, hetgeen uitzonderlijk is voor haaien, want de meeste haaien moeten in beweging blijven omdat ze geen kieuwen hebben en afhankelijk zijn van de doorstroming van water door middel van bewegen. We zien iets verderop veel zeeleeuwen, zonnebadend met hun jongen of spelend in de golven. Ook is er een grote groep zonnebadende iguana's die we deze keer in het gezicht kijken. De batterijen van de camera zijn weer eens (onverwacht) op dus we kunnen het jullie niet laten zien.
Om een uur of negen gaan we In Puerto Villamil aan wal om met een busje naar de plek te gaan waar in het midden van de vorige eeuw een gevangenenkolonie werd gesticht. De gestraften moesten met hun blote handen van ruwe lavasteen een muur bouwen. Het regime was zeer wreed en na een bloedige opstand werd het project na een aantal jaren afgeblazen. We lopen naar het hoogste punt en kijken uit over een prachtig groen laagland: aan de loefzijde = zuidzijde van de vulkanen op Galapagos is het altijd heel groen vanwege de permanente hoge luchtvochtigheid waaruit mistige regen condenseert. Op de terugweg naar de haven zien we een lavatunnel die deels is ingestort, met een mooie visrijke waterpoel. En we bezoeken een plek met vier soorten mangrove. We horen de branding, maar achter de mangrove is het water heel rustig. Een zeeleeuw vindt het ook een fijn plekje.
Het dorpje Puerto Villamil is zeer charmant, met zandweggetjes, pensionnetjes en kleine restaurantjes die de sfeer uitademen van traditionele strandplaatsjes. Op oude verlaten bootjes in de haven liggen zeeleeuwen te rusten. Onze gids maakt zich ongerust over het feit dat het nieuwste deel van het dorp op een bestaand lavaveld is gebouwd, aan de voet van een nog altijd actieve vulkaan. Het lijkt haar heel onverstandig om aan de rand van dit dorp een duur huis neer te zetten.
Met het busje rijden we 's middags tot een meter of honderd onder de kraterrand van de bewuste vulkaan. Door de modder, in de mist, lopen we verder omhoog, glibberend tot de rand van de krater, waar we geen hand voor ogen kunnen zien. Onderweg zien we wel een aantal verschillende soorten vinken en worden met name beloond door de 'scarlet flycatcher' die zich ineens vertoont. Onderweg fantaseren we over een strandvakantie met onze kleinzoon in Puerto Villamil in het jaar 2015...
Onmiddellijk nadat we weer aan boord zijn, vertrekken we naar Puerto Ayora op Santa Cruz. Tijdens het diner wordt ter ere van het galgenmaal een grote vogel geserveerd, waarvan de kok zegt dat het een pelikaan is. Hij smaakt naar een supermalse kalkoen. Het is een onrustige zee en ons ´afscheidsdiner´ wordt daardoor niet voor iedereen een feest en het vergt wat handigheid om de schalen, borden en bekers op tafel te houden. Ons bootje, de Samba, doet zijn naam eer aan. Pieter heeft gelukkig nog steeds helemaal nergens last van.
Dinsdag 12 juli
Om 6 uur ontbijt, en om 7.15 uur staan we aan wal, bepakt en bezakt en met kletsnatte schoenen. Die zijn gisteravond met zoutwater schoon gespoten na onze tocht over de modderige vulkaan, en vervolgens met zoet water nagespoeld - blijkbaar ook van binnen. Met een busje steken we het eiland over op weg naar de luchthaven, en onderweg stoppen we bij een privé-farm waar de oorspronkelijke grote landschildpadden van het eiland Santa Cruz in hun natuurlijke habitat te zien zijn. Ze zijn net terug van een lange tocht (een maand heen en een maand terug) naar het broedgebied dat in de warmte van de laaglanden ligt. We zien een (slapende) 'barnowl' en een zogenaamde 'woodpecker finch'. De volgende stop is bij de Gemelos (tweeling): twee zinkputten, ontstaan door het instorten van het dak boven een enorme lava-gang. Doorsnede van elk is ongeveer 300 meter en de diepte 50 meter, en de bodems zijn rijkbegroeid.
En dan ineens is het zover: inchecken en afscheid nemen van Monica, onze gids en van een aantal van onze reisgenoten.
We vliegen naar Quito waar we opnieuw inchecken op het inmiddels vertrouwde adres van Casa Bambu. Dezelfde heerlijke kamer is voor ons vrij gehouden.
Zondag 10 juli
Vannacht zijn we naar Elisabeth Bay gevaren. We mogen 'uitslapen' want het ontbijt is pas om zeven uur, en om acht uur gaan we in de panga's om door de kreken in het rode-mangrovebos te varen. Er heerst een volstrekte rust en het water is glashelder waardoor we een 'spotted eagle' rog door het water zien zweven. Ook zijn er waterschildpadden. We horen een zeeleeuwjong en zijn moeder, die zich schuil houden in het mangrovebos. We zien blue footed boobies, flighless cormorants, een great blue heron (onze blauwe reiger) en een enkele pinguin in de baai.
Terug op de boot vertrekken we naar Moreno Point, waar we voor de laatste keer (helaas!!) gaan snorkelen. Het water is nogal koud en erg onstuimig. Toch krijgen we heel duidelijk zeepaardjes te zien die zich met hun staart vasthouden aan het wier en prachtig overeind blijven terwijl ze meezwaaien met het wier in de stroom. Er zijn weer veel schildpadden en een enkele voorbij flitsende pinguin. Een jonge aalscholver komt nieuwsgierig naar P en knabbelt aan de ellebogen van zijn wetsuit. De zeeleeuwen spelen om ons heen. Op de bodem is ook allerlei leven waaronder de 'chocolate chip' zeester, die okerkleurig is, met donkere stippen alsof er brokjes chocola over gestrooid zijn.
Na een warme douche en een kop thee aan boord, gaan we aan land en wandelen over een lavaveld dat in 1820 is uitgestroomd. Het is er onherbergzaam en de lava is keihard en scherp. Toch is er groeiend leven, waarover we ons verwonderen. De lavacactus is een van de eerste plantjes: als een bosje laag blijvende, behaarde buisjes - in oker en groen en bruinachtige kleuren. Ook zien we her en der alleenstaande kandelabercactussen, meer dan manshoog.
Er zijn op Galapagos verschillende verschijningsvormen van de lava te onderscheiden (als gevolg van verschillend uitstromen en verschillend uitharden), namelijk AA lava, die brokkelig, scherp en onregelmatig is; Pahoehoe lava (dezelfde term wordt ook op Hawai gebruikt), die lijkt op een vel op de melk waar mooie lijnen en patronen inzitten welke vrij afgerond zijn; en dan zijn er soorten lava die bestaan uit grote vlakken waar bij het uitharden barsten in ontstaan door krimp. Tot onze verrassing zien we enorme bezinkgaten waarin zich brak water verzamelt en waaromheen het prachtig groen is. Er zijn vogels (mockingbirds en de great blue heron) en zelfs flamingo's (knalroze) en eenden (pintail ducks) te zien.
P kijkt met zijn vingers naar de giftige appletree, maar dit heeft gelukkig geen nare gevolgen.
Als we in de bootjes gaan is het bijna zonsondergang en tegen de prachtige achtergrond van de laagstaande zon zien we zeeleeuwen en profil. En dan ineens, op een rots, een hele groep staande pinguins. Een klassiek plaatje waar iedereen geheel door wordt vertederd. Waarschijnlijk mede veroorzaakt door het enorme contrast tussen de hulpeloze, stunteligheid waarmee de pinguins zich op het land bewegen en de onnavolgbare snelheid en behendigheid waarmee ze door het water heen en weer schieten.
's Avonds laat lichten we het anker en vertrekken we richting Puerto Villamil.
Maandag 11 juli
We gaan om 7 uur met de panga's op pad naar een eilandje voor de kust (vóór negen uur mogen de toeristen van de schepen namelijk niet aan wal in Puerto Villamil). Heel onverwacht - de gids heeft ze hier in geen jaren gezien - zien we vijf 'white tipped sharks' door een smalle doorgang tussen de rotsen zeilen. Het zijn nachtrovers en overdag rusten ze uit, hetgeen uitzonderlijk is voor haaien, want de meeste haaien moeten in beweging blijven omdat ze geen kieuwen hebben en afhankelijk zijn van de doorstroming van water door middel van bewegen. We zien iets verderop veel zeeleeuwen, zonnebadend met hun jongen of spelend in de golven. Ook is er een grote groep zonnebadende iguana's die we deze keer in het gezicht kijken. De batterijen van de camera zijn weer eens (onverwacht) op dus we kunnen het jullie niet laten zien.
Om een uur of negen gaan we In Puerto Villamil aan wal om met een busje naar de plek te gaan waar in het midden van de vorige eeuw een gevangenenkolonie werd gesticht. De gestraften moesten met hun blote handen van ruwe lavasteen een muur bouwen. Het regime was zeer wreed en na een bloedige opstand werd het project na een aantal jaren afgeblazen. We lopen naar het hoogste punt en kijken uit over een prachtig groen laagland: aan de loefzijde = zuidzijde van de vulkanen op Galapagos is het altijd heel groen vanwege de permanente hoge luchtvochtigheid waaruit mistige regen condenseert. Op de terugweg naar de haven zien we een lavatunnel die deels is ingestort, met een mooie visrijke waterpoel. En we bezoeken een plek met vier soorten mangrove. We horen de branding, maar achter de mangrove is het water heel rustig. Een zeeleeuw vindt het ook een fijn plekje.
Het dorpje Puerto Villamil is zeer charmant, met zandweggetjes, pensionnetjes en kleine restaurantjes die de sfeer uitademen van traditionele strandplaatsjes. Op oude verlaten bootjes in de haven liggen zeeleeuwen te rusten. Onze gids maakt zich ongerust over het feit dat het nieuwste deel van het dorp op een bestaand lavaveld is gebouwd, aan de voet van een nog altijd actieve vulkaan. Het lijkt haar heel onverstandig om aan de rand van dit dorp een duur huis neer te zetten.
Met het busje rijden we 's middags tot een meter of honderd onder de kraterrand van de bewuste vulkaan. Door de modder, in de mist, lopen we verder omhoog, glibberend tot de rand van de krater, waar we geen hand voor ogen kunnen zien. Onderweg zien we wel een aantal verschillende soorten vinken en worden met name beloond door de 'scarlet flycatcher' die zich ineens vertoont. Onderweg fantaseren we over een strandvakantie met onze kleinzoon in Puerto Villamil in het jaar 2015...
Onmiddellijk nadat we weer aan boord zijn, vertrekken we naar Puerto Ayora op Santa Cruz. Tijdens het diner wordt ter ere van het galgenmaal een grote vogel geserveerd, waarvan de kok zegt dat het een pelikaan is. Hij smaakt naar een supermalse kalkoen. Het is een onrustige zee en ons ´afscheidsdiner´ wordt daardoor niet voor iedereen een feest en het vergt wat handigheid om de schalen, borden en bekers op tafel te houden. Ons bootje, de Samba, doet zijn naam eer aan. Pieter heeft gelukkig nog steeds helemaal nergens last van.
Dinsdag 12 juli
Om 6 uur ontbijt, en om 7.15 uur staan we aan wal, bepakt en bezakt en met kletsnatte schoenen. Die zijn gisteravond met zoutwater schoon gespoten na onze tocht over de modderige vulkaan, en vervolgens met zoet water nagespoeld - blijkbaar ook van binnen. Met een busje steken we het eiland over op weg naar de luchthaven, en onderweg stoppen we bij een privé-farm waar de oorspronkelijke grote landschildpadden van het eiland Santa Cruz in hun natuurlijke habitat te zien zijn. Ze zijn net terug van een lange tocht (een maand heen en een maand terug) naar het broedgebied dat in de warmte van de laaglanden ligt. We zien een (slapende) 'barnowl' en een zogenaamde 'woodpecker finch'. De volgende stop is bij de Gemelos (tweeling): twee zinkputten, ontstaan door het instorten van het dak boven een enorme lava-gang. Doorsnede van elk is ongeveer 300 meter en de diepte 50 meter, en de bodems zijn rijkbegroeid.
En dan ineens is het zover: inchecken en afscheid nemen van Monica, onze gids en van een aantal van onze reisgenoten.
We vliegen naar Quito waar we opnieuw inchecken op het inmiddels vertrouwde adres van Casa Bambu. Dezelfde heerlijke kamer is voor ons vrij gehouden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
