Otavalo en een dagje planning

Otavalo en een dagje planning
Zaterdag 2 juli
Om 5 uur staan we op en pakken een taxi naar het noordelijke busstation (een ongelooflijk eind door de stad, 40 minuten rijden bij stille straten, voor 8 dollar), vanwaar de bussen naar Otavalo vertrekken. De bussen staan al te ronken en de kaartverkopers trekken om het hardst je aandacht, en binnen 5 minuten vertrekken we met een bus die zich ook onderweg nog verder vult met vooral veel Otavalo indianen. Het zijn prachtige, karaktervolle koppen, met een heel vriendelijke uitdrukking. De mannen met een vlecht of staartje, een al capone-hoed, een blauwe cape, en een witte driekwart-broek. De vrouwen dragen vaak een hoed of een opgevouwen lap op het hoofd, strengen geregen goude kralen om de hals, een fijne, geborduurde witte blouse met halve mouwen, een lange zwarte rok (volgens ons zonder onderbroek want ze kunnen zo naast de weg zitten plassen) en stoffen sandalen die van voren zwart zijn en van achteren wit. Bijna iedereen draagt deze klederdracht. Als we arriveren in Ottavalo lopen we zo de zaterdagse beestenmarkt op. Schreeuwende biggen, kalveren en koeien, schapen, een enkel paard, 1 lama, cuy, hondjes, poesjes, hanen, kuikens (ook eenden), etc etc. Het is heel boeiend om te volgen hoe er onderhandeld wordt over een kalfje of een stier en hoe het wisselen van het touw het definitieve moment van overdracht bezegelt. Tegen tienen begint deze markt af te lopen en begeeft iedereen zich meer het dorp in. Daar is een enorme markt gaande in een groot aantal straten. Zowel voedingsmiddelen als de stoffen en kledingstukken waar deze streek bekend om is.
We genieten van het feit dat je niet wordt lastig gevallen door de verkopers maar ongestoord kunt kijken. Na de lunch lopen we op goed geluk in de richting van waar 4 km buiten de stad, ergens op een heuvel een heilige boom moet staan. Het is een mooie wandeling van anderhalf uur en we worden beloond met een prachtig uitzicht om aan de ene kant het stadje en aan de andere kant een lagune. Terug nemen we een smal indianenpad dat bijna kaarsrecht naar beneden gaat en binnen een half uur staan we weer in de stad.
Net als in Peru kun je in Ecuador in veel restaurantjes voor een appel en een ei genieten van de daglunch. We strijken neer in Mi Otavalito waar we 1 vier-gangenmenu voor 6,5 dollar verorberen. Het is ruim genoeg voor ons samen. Eerst een maiskolf met wat verse kaas, dan een soep van quinoa en aardappel (wat smaken de aardappelen toch lekker in dit deel van de wereld!), dan kip à l'orange met sla van jonge bonen en frietjes en toe een gesuikerd vers fruiit wat we beiden niet kennen maar het midden houdt tussen ananas, peer en een vleugje tropisch fruit. Daarbij een vers sap van guanabana. Een aanrader. De overvloed aan verse sappen die in Peru op iedere straathoek wordt aangeboden is hier niet. Verrassend omdat er minstens zoveel fruit verkrijgbaar is. Het restaurant zit voor 80% vol met lokalen. De bediening is in de Otavalo klederdracht en er speelt een groep muzikanten die overduidelijk ook door de lokalen zeer gewaardeerd worden.
Opvallend is het verschil met Peru, ook op het gebied van muziek. In Ecuador staat in de bus en in veel andere openbare gelegenheden de hele dag de radio aan. Tot zover dus niets nieuws.
Maar de soort muziek is anders. In Peru is het vooral volkse muziek (heel simpel van structuur en met traditionele insrumenten), die tot in het oneindige op de herhaling staat. Het lijkt of iedere chauffeur de repeatknop ingedrukt heeft staan. In het begin krijg je er schoon genoeg van, maar na verloop van tijd wen je er ook aan. Het wordt een onmisbaar deel van het uitzicht. In Ecuador is de muziek swingender en duidelijk meegegaan met haar tijd. Er is meer variatie, de inhoud is complexer en interessanter, en het klinkt meestal lekker. Ook hier vertrekt een bus niet zonder muziek. Hoe zou het leven er in Amsterdam uitzien als iedere tram of metro vrolijke muziek van Carel Kraaijenhoff, Marco Borsato of Wouter Hamel zou laten horen?
Met de bus reizen we terug. Dit keer met oranje gekante gordijntjes langs de bagagerekken en de ramen.

Zondag 3 juli
De hele dag benutten we het heerlijke dakterras. Skypen, mailen, waarbenjij.nuen. En we plannen het begin van de reis naar en in Colombia. Als je eenmaal weet wat je wilt zijn de vluchten via Expedia (via Bogota naar Neiva) zo geboekt. Met het hotel in San Agustin bespreken we de busmogelijkheden tussen Neiva en San Agustin.
Plan is om eerst naar het zuiden te gaan: San Agustin (een dag of drie), Popayan, Silvia (de dinsdagmarkt) en dan via Tierradentro naar Neiva, en door naar het noorden om de laatste week van juli in de buurt van de noordkust door te brengen, voordat we eindigen met een dag of tien in Bogota.