Droog staan..?

Droog staan...?
Woensdag 29 juni
We laten ons door een taxi afzetten bij het busstation richting Chinchero en bij navraag blijkt schuin aan de overkant ook een vertrekpunt voor de 'auto's' en combinado's (4-persoons en 9-persoons) in dezelfde richting. Uiteindelijk hebben we heel luxe een auto voor onszelf die ons in 40 minuten naar Chinchero brengt. Het is een mooi en bedrijvig dorpje dat draait om het weven van textiel en de landbouw. Na een uurtje, waarin we uitleg krijgen over de natuurlijke verfstoffen voor de wol, lopen we richting doorgaande weg waar we direct een aantrekkelijk aanbod krijgen om door te reizen naar de archeologische site Moray. Maar eerst moet er getankt worden. De beide pompen van het dorp blijken droog te staan en dus gaan we vrolijk op weg. De chauffeur neemt een afslag naar een gehucht waar hij voor een onooglijk huisje blijft staan. Even later komt hij terug met de eigenaresse, op blote voeten, met een grote emmer(!) vol benzine en een enorme oranje trechter in haar handen, waarmee de nood gelenigd wordt.
We rijden door een prachtig gebied, omgeven door vergezichten en besneeuwde toppen. Moray blijkt te bestaan uit terrassen die in een haast amfitheatervormige structuur zijn opgebouwd. Er is maximale beschutting tegen kou en wind uit de hoge bergen, terwijl er volop zonlicht in deze komvormige structuur valt, waardoor het er heerlijk warm is en er planten kunnen gedijen die eigenlijk bij een warmer klimaat horen. Een theorie is dat de Inca's het als een planten laboratorium gebruikten, maar wij kunnen ons heel goed voorstellen dat het geheel werkte als een plantenkas waardoor de Inca exotische groenten en vruchten kon consumeren.
Dan door naar Maras waar we ons op het dorpsplein laten afzetten, en waar we beginnen aan de wandeling naar de meer dan duizend jaar oude zoutterrassen van Salinas. We zijn nog maar net vertrokken en onzeker over het juiste pad als langs de weg een jonge vrouw met haar baby zit. Ze wijst ons resoluut de weg maar na honderd meter krijgen we van een herder te horen dat het niet het juiste pad is. We keren om en doen wat de herder ons aangeeft.
Dit is niet de eerste keer dat een onwaarheid met grote stelligheid wordt geponeerd:
voorbeeld 1: de taxichauffeur zegt dat we de bagage niet via de achterklep moeten inladen omdat hij bang is dat de auto op de steile helling achteruit zal zakken. Bij het uitladen op een vlak stuk blijkt dat de klep niet open kan...
voorbeeld 2: als we tegen de receptionist zeggen dat er maar een heel klein straaltje warm water is, zegt hij dat het hotel vol is en iedereen tegelijk aan het douchen. Maar het is half zes in de ochtend en we weten dat er niet meer dan drie kamers bezet zijn....
voorbeeld 3: we staan voor de deur van ons hotel maar ons aanbellen heeft geen resultaat. Na een keer of 20 bellen gaat er een deur open en vraagt de receptionist om even geduld. Even later komt hij tevoorschijn, verontschuldigt zich en zegt dat ze het dak bij kamer 4 aan het repareren zijn. Als we er even later buiten langs lopen, zien we in kamer 4 een vrouwengezicht dat snel wegduikt en niemand op het dak.....
Terug naar de wandeling tussen Maras en Salinas: het is een betoverend mooie wandeling die gestaag afdaalt. We worden een paar keer gepasseerd door cross-fietsers en mountainbikers die het smalle en soms stenige pad aarzelend of juist met gevaar voor eigen leven afdalen. Soms zijn we toch sneller ten gevolge van de reparatietijd die nodig blijkt voor lekke banden. Op het pad komen we kleine boeren tegen met hun koeien en een meisje met drie ezels haalt ons in (knap lastig om drie ezels aan het lopen te houden, ook al is het bergaf). En dan ineens verschijnen de terrassen van Salinas, die eruit zien als een lappendeken van witte tot grijzige tot bruinige vlakken. Deze zoutpannen worden beheerd door ongeveer 350 leden van een coöperatie die elk maximaal 15 zoutpannen uitbaten. Ongeveer maandelijks kan iedere pan zijn zout leveren, en het zoute water voor de pannen wordt geleverd door een kleine beek. Het is een mooi gezicht om van dichtbij de zoutneerslag in de vorm van stralende kristallen te zien op alle muurtjes en paden tussen de verschillende pannen. We dalen verder af naar het dal van de Urubamba, waar we aan de hoofdweg al binnen 10 minuten weer vervoer hebben naar Cuzco. Een rit van ruim een uur, sprookjesachtig bij het licht van de ondergaande zon.
Het is mooi om ook nu weer te merken dat je zonder moeite daar kunt komen waar je heen wilt, omdat er ruim voldoende openbare transportmogelijkheden zijn. De lokale bevolking weet steeds precies te vertellen waar je je moet opstellen om een vervoerder te vinden.
Nogmaals een heerlijk diner bij Granja Heidi voordat we, voor de laatste keer voorlopig, een ijskoude hotelkamer induiken....