In het oerwoud

Woensdag 22 juni
Om kwart over 5 worden we opgehaald bij ons hotel door een busje, waarin naast drie man personeel, 6 toeristen zitten. Het begint met stijgen en dalen naar de vallei van Pisac, waar we ontbijten, en daarna weer omhoog en laag naar Paucartambo. Hier slaan we fruit in en kijken rond in dit vrij arme maar vrolijk wit en blauw geschilderde dorpje. Weer stijgen en dan dalen naar de boomgrens, en als we nog iets verder dalen opent zich ineens de wereld van het laagland. Het blijkt, na twee weken op hoogte, dat er nog een 'onderwereld' bestaat, van dichte, rijke bebossing. Het Manu park begint op ongeveer 3000 meter, aan de bovenloop van de rivier de Madre de Dios en bestrijkt een gebied van 1,7 miljoen hectare (!!!), die grotendeels tussen 600 en 300 meter hoogte liggen.
het is een gebied dat vol leven zit van vogels, insecten en (relatief weinig) zoogdieren. Op de vraag hoe het komt dat er weinig zoogdieren zijn (zowel qua soorten als qua aantallen), krijgen we geen antwoord.
De kwaliteit van de weg varieert van slecht tot zeer slecht en onze gemiddelde snelheid ligt op ongeveer 22 km per uur. De weg is aangelegd rond 1960 en vervolgens is besloten om het gebied niet verder te ontsluiten. Er zijn dan ook geen zijwegen. Onderweg maken we een wandeling en krijgen de befaamde gallito de la roca (de nationale vogel van Peru) goed te zien. Hij is felrood en zwart van kleur, heeft een merkwaardige vorm hoofd met een soort kam op de neus. Aan het eind van de middag zijn we in de Rainforst lodge (staat op het bordje) die net nieuw en nog heel simpel is aangelegd. De afzonderlijke lodges staan op poten, tegen de termieten, en de ramen bevatten muskietengaas. Maar tussen dak en zijmuren is een ruime opening. Toch zijn er weinig insecten binnen. Om het bed een prima klamboe, en we slapen prima temidden van de oerwoud geluiden.

Donderdag 23 juni
Om kwart over zes op en na het ontbijt weer in de auto. We passeren twee kleine gehuchten die eruit zien als geìmproviseerde plekken die mogelijk, maar niet waarschijnlijk, uit kunnen groeien tot meer dan een zooitje hutten van planken en golfplaten. We stoppen bij een boerderijtje waar mooie bloemen en allerlei kleine dieren zijn, met hoge aaibaarheidsfactor, zoals een baby wild zwijntje ('chanchito del bosque'), 2 grote papagaaien, een kleine schildpad en nog zo wat. Daarnaast een lipstick tree, want de vrucht brengt een rode kleurstof voort die prima op de huid blijft zitten. Ook is er een perkje coca-planten voor huiselijk gebruik (coca-thee). In Atalaya is het eerste rivierhaventje van de Madre de Dios. Daar stappen we in twee lange houten sloepen en dan gaat het rivierafwaarts. De rivier slingert zich door de bedding die alleen in het regenseizoen van oever tot oever reikt. Veel modderrijke zijrivieren voegen zich bij de onze. We stoppen bij warme bronnen waar we heerlijk baden en ontspannen, temidden van de zwavel/ijzer lucht. Na - alles bij elkaar - ongeveer 4 uur varen, inclusief een kwartier wachten tot de regenbui over is, zijn we op de plaats van bestemming. We lopen 5 minuten het oerwoud in en stappen een soort paradijsje binnen: kleurige bloemen, vruchtbomen, hangmatten onder verhoogde afdakjes en een zestal lodges (voor 4 personen maximaal) die mooi verdeeld tussen de bomen en struiken liggen. Dit is de Bonanza lodge die een jaar of vier geleden is aangelegd en nu al heel aangenaam oogt. We maken een avondwandeling en zien en horen van alles. Tot zonsondergang zitten we muisstil op een vogeluitkijktoren en zien papagaaien, apen, en meer vogels. Daarna gaan we met de hoofdlampjes op pad, kruisen wat zijriviertjes, zien de ogen van kaaimannen, diverse spinnen waaronder de tarantula die dan net wakker is, en genieten van het geheimzinnige oerwoud in het donker.

Vrijdag 24 juni
De groep is inmiddels gesplitst en met zijn driën plus gids Ryse maken we een ochtendwandeling. We steken wadend een paar zijrivieren over (A-tje deels op de rug van de gids wegens te korte benen en daardoor te korte laarzen) en zien diverse apensoorten, vogels, insecten en voetafdrukken van de tapir en van een katachtige.
We drinken het heerlijke frisse water uit een bepaalde bamboe, zuigen op een sappige stengel die qua structuur lijkt op suikerriet maar gerelateerd is aan gember en een friszure smaak heeft. Het is ongelooflijk hoe alles op en onder en door elkaar heen krioelt en hoe parasieten hele bomen te grazen nemen.
Na de lunch en een siesta in de hangmatten, gaan we op pad naar onze overnachtingsplek: een platform op een meter of 6 boven de grond, gecamoefleerd met bamboeblad, aan de rand van het 'mammals clay lick': de plek waar de tapir vaak 's nachts komt om minerale zouten op te likken. De matjes en slaapzakken worden uitgespreid, het avondeten al voor zessen verorberd en dan mogen we tot de volgende ochtend niet meer plassen en is absolute stilte geboden. We krijgen ieder een timeslot van 2 uur om te luisteren of we de tapirs horen naderen en dan met de schijnwerper te controleren of zijn rode ogen al zichtbaar zijn. Zo in het donker hoor je de hele nacht door van alles: krekels, vele vogelgeluiden, kikkers, geritsel en gekraak. We hebben geen geluk want de tapirs worden niet gesignaleerd, maar het is wel een belevenis zo midden in de jungle. Om half 4 's nachts vangt P een hertje in de schijnwerper en dat geeft hem moed om zijn timeslot nog een extra uur te verlengen. Maar helaas.
En dan is de blaas overvol en moet er toch de trap afgegaan worden, waar de machete naast de onderste trede staat voor geval van nood.

Zaterdag 25 juni
Op de weg naar de lodge en het ontbijt struikelen we bijna over een enorme pad die zich tot maximale grootte heeft opgeblazen. Wat een beest!
Na de lunch stappen we weer aan boord en varen een uur of vijf stroomopwaarts, tot we onsze kampeerplek op een strandje hebben bereikt. Omdat het de hele reis al regende en er dreiging bleef voor nog veel meer water was er even aarzeling of kamperen wel een goed idee was. Maar het weer klaart op en we wandelen het achterland in naar een oxbow meer (een afgesneden zijarm van de rivier) waar een soort vogelreservaatje blijkt te zijn. Op een vlot van balsa hout glijden muisstijl vlak langs de prachtigste vogelsoorten en langs een capibara jong.
Als bij de tenten het kampveer aanwakkert en we met een heerlijk bord eten op schoot zitten, begint het weer te regenen. Het vuur wordt in stoom gesmoord en we duiken snel de tenten in.

Zondag 26 juni
Als we wanker worden is de rivier nog steeds in een wolk van regen gehuld. Mist hangt tussen de bomen op de helling aan de overkant. We ontbijten met pannekoekjes met vers fruit en warme chocoladesaus aan boord van de bood. De kok is een ware tovenaar die ook een heerlijke bak koffie weet te zetten, en dat is in Peru echt een uitzondering.
we varen met onze poncho's omgeslagen en op onze blote voeten in sandalen, terug naar Atalaya waar onze buschauffeur met anderhalf uur vertraging arriveert omdat hij vast is komen te zitten bij de rainforst lodge. Ook de hele reis in de 'onderwereld' blijft nog regenachtig en is wolken gehuld. Zodra we het Manu park, op rond 3000 meter verlaten, klaart het weer op.
Het is half zeven voordat we in Cuzco arriveren, en afgezet worden bij ons ijskoude hotel waar de wifi het slecht doet, maar het water warm is. Onder dikke dekens hebben we een goede nacht.

Maandag 27 juni
Pieter is lekker vroeg wakker en scheert, doucht zich, boent de sandalen en als hij met een zwierig gebaar het badkamerraam opent, valt zijn bril uit zijn handen.... op straat. Een voorbijganger ziet het en Pieter kijkt hem aan met een uitdrukking van hopeloosheid. Tegen de tijd dat P snel iets heeft aangeschoten en de straat op vliegt, is de bril weg. Helaas!!!!
We ontbijten met een heerlijk troostontbijt en gaan op pad voor een vervangende bril. Een telefoontje met de brillenwinkel in Amsterdam leert dat dat daar een week of drie duurt, maar in Cuzco kan men binnen drie dagen ook een multifocale bril leveren. Dat is voor ons net te lang en dus kiezen we voor een bifocale bril die morgen geleverd kan worden. En dat voor de prijs van (slechts) € 60,-.
De plaatselijke overdekte markt is een feestje, met gangen vol sapmakers, rijen kazen, alle groentes en vruchten die je bedenken kunt en nog veel meer. We kopen sap, kaas en brood en lunchen op een bankje in de zon naast de markt.
Inmiddels hebben we nog een andere luxe gepermitteerd en zijn van hotel gewisseld: het Hostal Central was toch een beetje te basic en Hostal Buena Vista heeft meer sfeer, charme en comfort en dat vinden we dezer dagen wel even prettig, na de spijkerharde matjes in de tent en het gebrek aan comfort tijdens de tocht door de selva.
Op de binnenplaats van het gemeentekantoor naast ons hotel schrijven we een verslagje van de laatste week zodat jullie kunnen blijven meegenieten.
's Avonds eten we bij Granja Heidi en er ontwikkelt zich een leuk gesprek met de eigenaar over allerlei onderwerpen die een voorspoedige ontwikkeling van Peru in de weg lijken te staan.
Het onderwijs bijvoorbeeld: er zijn scholen genoeg maar inhoudelijk is de kwaliteit van het onderwijs nogal slecht. Bovendien is de docentenvakbond machtig en ligt dwars bij iedere voorgestelde hervorming, onder andere omdat ze dan iets aan hun eigen vorming zouden moeten doen.
Er lijkt geen gebrek aan overheidsinkomsten (onder andere door de enorme rijkdom aan grondstoffen) maar de capaciteit om het geld goed te besteden ontbreekt: vaak worden de budgetten niet opgemaakt terwijl tegelijkertijd er steeds gesproken wordt van corruptie op alle niveaus van de overheid.
Dit alles sluit aan bij ons idee dat Peru een land is van vele mogelijkheden terwijl er tegelijkertijd veel armoede is.
We eten het allerlekkerste vlees sinds onze aankomst in Peru.