Emoties in Bogotá

Zaterdag 30 juli
Ons plan om in het bos van Parque Tayrona een lange wandeling te maken langs de verschillende strandjes, valt letterlijk en figuurlijk in het water.
A heeft al een paar dagen stevige oorpijn. Een aantal dagen geleden zorgde een mooie golf dat haar rechteroor verstopt raakte met luierend oorsmeer waardoor ze al een paar dagen voor de helft zo doof is als een kwartel. Als we aan de receptie van het hotel vragen waar we een arts kunnen consulteren, vertellen ze ons dat de dienstdoende arts binnen een uur ter plekke zal zijn. Met 2 recepten (voor oordruppels en een ontstekingsremmer) gaat P naar de farmacie.
We besluiten om een auto te huren (om gezien het weer wat opties te hebben), maar dat blijkt veel moeilijker dan het vinden van een arts. Uiteindelijk zitten we om half twee op de weg naar Aracataca, de geboorteplaats van Gabriel García Márquez.
Het is toch weer verrassend om te merken hoe anders je de omgeving beleeft als je weer zelf achter het stuur zit, dan wanneer je verder achterin in een bus zit. We rijden door het laagland dat zestig jaar geleden nog grotendeels uit oerwoud bestond, maar waar nu veel plantages zijn, met hier en daar heel grote, oude bomen ertussen. Veel fruitstalletjes langs de weg en erg veel vrachtverkeer (ondanks het feit dat het zaterdag is) op deze hoofdweg naar Bogotá. Na een kilometer of vijftig, als de motor al drie keer is afgeslagen en de versnelling er al verschillende keren in zijn 5 is uitgevlogen, komen we plotseling terecht in een stilstaande file. Anneke ziet een straaltje water onder de auto uitkomen en Pieter zegt dat dat normaal is vanwege de airconditioning. De informatie over de oorzaak van de file, die we krijgen van motorfietsers die ons tegemoet komen, wordt steeds completer. Twee vrachtwagens met oplegger zijn tegen elkaar gebotst en dwars over de weg komen te liggen, met inbegrip van de berm waardoor er geen enkele passage meer mogelijk is. Dat gaat nog uren duren, zeggen chauffeurs die hier meer ervaring mee hebben. Plan C halen we vervolgens uit de kast: rechtsomkeert en richting Parque Tayrona, aangezien het weer inmiddels geheel is opgeklaard. De versnelling wordt niet beter en ook nu slaat de motor regelmatig af terwijl de airco het nogal laat afweten.
We spreken elkaar moed in, maar als we net de toegang hebben betaald voor het park en in de buurt van het eerste strandje zijn, begint de motor te koken. De campingbeheerder verkoopt ons een flinke fles mineraalwater en daarmee vullen we de radiator. Wat zullen we doen: doorgaan of zo snel mogelijk op onze schreden terugkeren. We besluiten door te gaan, dieper het park in. Het zou jammer zijn om, nu we zo dichtbij zijn, het park aan onze neus voorbij te moeten laten gaan. Iets verderop parkeren we de auto en gaan te voet verder. Er zijn veel ondiepe en vrij brede zanderige waterstromen die bijna willekeurig tussen de bomen en struiken van dit oerwoudachtige park door stromen. We zien verschillende soorten apen, en de paden worden gevormd door stevige plassen, waarin een knalrode pickup het al heeft begeven. Samen met de hulpchauffeur duwen we hem bijna tegen een boom naar zijn voorlopig laatste rustplaats. Een bevoorradingsauto moet terug omdat het pad onegaanbaar is geworden. Op onze sandalen zijn wij ook door reuzeplassen niet tegen te houden! Met uitzicht over het strand van Cañaveral drinken we wat bij de mooi gesitueerde ecohab, en keren dan spoorslags om want het wordt al donker. Met spijt, want we zouden hier best meer tijd willen doorbrengen en zijn het helemaal niet eens met de negatieve beschrijving in de Lonely Planet. Het is een prachtig en fascinerend park. Na een montere start van het autotje hebben we, zodra we het park uit zijn al snel weer een kokende motor. De kans dat we Santa Marta zullen halen is nihil. Het is inmiddels aardedonker. We zijn in de buurt van een politiepost, bij iets wat nauwelijks een nederzetting te noemen is met wel een paar winkeltjes langs de weg. Pieter belt vanuit een soort kiosk die ook Minutos verkoopt (belminuten), met het verhuurbedrijf. Na wat heen en weer gepraat wordt besloten om een kraanwagen te sturen om de auto op te halen en de sleutel mogen we achterlaten bij de kiosk, zodat wij zo snel mogelijk met de bus richting Taganga kunnen vertrekken. De bananenverkoper die met zijn stalletje bij de auto staat belooft ons, zwaaiend met een knuppel, dat hij over de auto zal waken. De eerste bus die langskomt en ons mee kan nemen blijkt een soort vrieskist, terwijl we op het tv-scherm een enorm melige James Bond-parodie, waar hard om wordt gelachen, kunnen aanschouwen. Via ook nog een kleiner busje en een taxi arriveren we rond half negen in Taganga. Op de boulevard eten we lekker buiten, voor de voorlopig laatste keer, een vers gebakken visje met arroz con coco en patacon (gebakken banaan).

Zondag 31 juli
Het autoverhuurbedrijf heeft ons hotel gebeld en laten weten dat zij vanochtend voor ons vervoer naar de luchthaven zullen zorgen. De filiaalchef (v) komt hoogstpersoonlijk en in haar eigen auto om ons af te halen. De huur van de auto wordt ons kwijtgescholden en we bedanken haar voor deze enorm persoonlijke service.
In Bogotá gaan we naar het appartement van Maria Clara, met wie Pieter vroeger heeft samengewerkt bij Shell en waarbij er een vriendschap ontstond tussen de beide gezinnen. Dochter Monica doet voor ons de deur open, omdat Maria Clara er zelf niet kon zijn. Het is een heel hartelijk welkom en we installeren ons in het appartement. Dan blijkt dat niet alleen Monica tijd voor ons heeft vrijgemaakt maar dat ook de andere twee kinderen en al hun partners en Lucia, het eerste kleinkind van Maria Clara, met ons willen gaan lunchen. Maar voor we de flat verlaten krijgen we bericht over de geboorte van Viggo, zoon van Wenneke en Tom, en Pieters eerste kleinkind. Het ontroert ons allemaal zeer.
Voor de lunch rijden we naar het dorpje Usaquen, dat inmiddels deel uitmaakt van Bogotá. Het is ongelooflijk gezellig en hartelijk. Na de lunch lopen we met zijn allen over de zondagsmarkt (met vooral artesania's) naar het pleintje van Usaquen. En dan nodigen Juan Camillo en Adriana ons uit om bij hen thuis eerst nog een glas wijn te komen drinken. Een enorm leuk appartement, tussen de bomen, met het geluid van een riviertje en zonder dat je in de gaten hebt dat je midden in Bogotá zit.
De speciale zondagssfeer van Bogotá is nog steeds aanwezig. Sommige wegen zijn afgezet zodat fietsers en wandelaars het rijk alleen hebben. Van de enorme hoeveelheid auto's die de stad teisteren is op zondag niet veel te merken. Maar door de wijk mag iedere autobezitter zijn vervoermiddel slechts een drie dagen gebruiken, om zo de druk op het wegennet enigszins in de hand te houden.
In de stad is het heel erg makkelijk je weg te vinden door het geometrische stratenpatroon waarbij Carrera's evenwijdig met de berg lopen en de Calle's daar loodrecht op staan. Straten hebben geen namen maar zijn allemaal in volgorde genummerd.
Tegen negenen komt Maria Clara thuis, en ook dat is een heel hartelijk weerzien. Zij heeft, komend van buiten de stad, net 5 uur in de file gestaan. In haar humeur is daar niets van te merken.